Obserwując świat rządzących odnoszę wrażenie, że opiera się on nie na krytycznej i racjonalnej woli wyborcy, tylko na elementarnych zasadach reklamy, konsumpcji i handlu. Co skłania do takiego wniosku? Otóż zjawisko umacniania się wizerunku w polityce – mimo że generalnie wizerunek jest kojarzony z towarami i usługami.

Mimo że do zażegnania kryzysu w eurolandzie jeszcze daleko, Litwa już w roku 2015 zamierza wymienić lita na euro.

Będąc jeszcze studentem otrzymałem stypendium z pewnej fundacji na letnią naukę języka niemieckiego. Po przybyciu do Bremen zostałem przeegzaminowany z dotychczasowej wiedzy z deutsch Sprache i zakwalifikowany na naukę języka na poziomie Mittelstuffe II. Na kursie językowym było mnóstwo innych studentów z różnych krajów, którzy też, odpowiednio do ich wiedzy, zostali przydzieleni do grup z różnym poziomem nauczania. Po zakończeniu kursu każdy zdawał sprawdzian z tej wiedzy, której był uczony. Organizatorom kursu nawet do głowy nie przyszłoby, by, dajmy na to, w ramach akcji lepszego poznania języka Göthego ujednolicić wszystkim studentom poziom sprawdzianu. Gdyby komuś jednak odbiło, i zarządziłby on zrównanie sprawdzianu wiedzy dla studentów uczonych według różnych programów, to osobnik taki z mety zostałby okrzyknięty awanturnikiem, nihilistą i prawnym nieukiem. Gościa pewnie by przymusowo przeszkolono z zasady równości prawa i zakazu dyskryminacji.

Dokładnie dzisiaj mija kolejna smutna rocznica z dziejów Wileńszczyzny. 20 czerwca 1944 roku litewscy policjanci wymordowali we wsi Glinciszki mieszkających tam Polaków. Dokonał tego oddział 258. batalionu litewskiego pod dowództwem por. Polekauskasa.

Tomas Venclova, desydent i zarazem jeden z najbardziej rozpoznawalnych Litwinów na świecie, został uhonorowany przez władze litewskiej stolicy. Wilnianin z urodzenia, obywatel świata z wyboru otrzymał honorowe obywatelstwo Wilna. Miłe wyróżnienie zostało jednak przyćmione postawą rodaków słynnego poety i wilnianina.

Prawdopodobnie każdy filolog i lingwista czyta teksty na swój własny sposób. Ja też nie jestem wyjątkiem. Studia i pogłębianie wiedzy mnie nauczyły, że wszystkie ważne teksty należy czytać zwracając szczególną uwagę na ich formę, kontekst, strukturę gramatyczną, uwzględniając najdrobniejsze szczegóły. W błędzie są ci, którzy mówią, że znaczenie ma jedynie myśl przewodnia tekstu. Nie mniej ważne jest i to, jak jest ona przekazywana. Tym razem z zainteresowaniem przeanalizowałam roczne orędzie prezydent Dalii Grybauskaitė z 11 czerwca.

W Polsce trwają przygotowania do uczczenia 70-lecia masowych zbrodni popełnionych na Wołyniu przez bojówkarzy z Ukraińskiej Armii Powstańczej (UPA) na ludności polskiej. Rzeź Wołyńska obok mordu w Katyniu była największą masową zbrodnią na Polakach dokonaną w okresie II wojny światowej nie przez niemieckich okupantów. Według najnowszych szacunków polskich historyków zginęło wówczas około 100 tysięcy kobiet,mężczyzn, dzieci i starców. Dotychczas jednak prawda o tym wydarzeniu dzieli Polaków i Ukraińców.

Kowieński Sąd Okręgowy próbuje uciupić Degiego Dudajewa, sierotę po nieodżałowanym, bardzo czczonym na Litwie prezydencie Czeczenii Dżocharze Dudajewie.

Gdybym do ręki otrzymał tekst z dorocznym orędziem prezydent Grybauskaitė, który wygłosiła kilka dni temu w Sejmasie, i nie wiedziałbym, że jest to orędzie prezydenckie, uznałbym, iż w ręku trzymam agitacyjną bibułkę przygotowaną na mityng „tautininkasów".

Jak w dyskusji na temat sytuacji mniejszości narodowych na Litwie udział bierze były szef litewskiej dyplomacji Audronius Ažubalis, można być pewnym, że do zanegowania problemu w odpowiedniej chwili z rękawa wydobędzie swój koronny argument – raport Freedom House.