Na Litwie ostatnio wiele się mówi wciąż o tych samych, rzekomo nierozstrzygniętych, kwestiach: omawia się, jak dokonać renowacji mieszkań; nieustannie roztrząsa się, jak stworzyć i utrzymać uroczysty wizerunek kraju z okazji prezydencji w UE; daje się wyraz zmartwieniu z powodu wysokiego poziomu bezrobocia wśród młodzieży. Jednak, przyznać należy, iż najwięcej się mówi o „sztucznych" nieszczęściach lub wydarzeniach, które są tylko konsekwencjami prawdziwych problemów. Dotknąć istoty, rozstrzygnąć kluczowe problemy życiowe – oto od czego należałoby rozpocząć rozwiązywanie trudności i tworzenie dobra.

Anglia szaleje. Szaleje z ciekawości i niecierpliwości. Wyspiarze oczekują na narodziny dziecka w rodzinie królewskiej.

Znaczenie języka litewskiego jest łatwe do udowodnienia. Prawdopodobnie wszyscy, jeszcze w czasie nauki w szkole, słyszeli, że język litewski - wyjątkowy, dźwięczny, stary, a ponadto bardzo ważny dla filologii porównawczej. Jednakże, wiedzy jedynie o tym, że język jest ładny i dźwięczny, na pewno nie wystarczy. Pełnowartościowe istnienie języka potrzebuje przede wszystkim silnie rozwijającej się w kraju polityki językowej.

Jesteśmy bogaci. Jeżeli ktoś jeszcze tego nie wie albo zgoła w to nie wierzy, niech się zapozna z najnowszym rankingiem Banku Światowego (BŚ), który Litwę przesunął z krajów średniozamożnych do zamożnych.

„O godzinie 3.00 rano zaczęli Ukraińcy ogólne morderstwo po wszystkich wsiach i koloniach. Tak było zorganizowane, że każda wieś ukraińska ma swoich Polaków w tejże wsi, albo przyległej do tej wsi, kolonii wymordować. Nadmieniam, że takie ogólne morderstwa zaczynali Ukraińcy w swoje święta. Siekiery były specjalnie wprawione na długich, nowych trzonkach, wpadali do polskich domów i zabijali wszystkich, bez wyjątku: mężczyzn, kobiety, starców, dzieci, odrąbywano nogi, ręce, dzieci rozdzierano, albo brano za nóżki i głową bito w słupy. Przetrząsano wszystkie zabudowania polskie – ogrody, wszelkie zakątki, odszukiwano ukrytych i mordowano". (Z listu Bolesława Doleckiego, jednego z ocalałych).

Była rzeczniczka praw dziecka, obecnie posłanka Rimantė Šalaševičiūtė forsuje w Sejmie (przy wsparciu feministycznych koleżanek) zmiany w Ustawie o ochronie praw dziecka, które uprościłyby urzędnikom i policji zabieranie dzieci z rodzin tzw. ryzyka socjalnego. Rząd na szczęście negatywnie ocenił proponowane poprawki.

Państwowa Komisja Języka Litewskiego, instytucje praworządności, a nawet Sąd Konstytucyjny nie mogą narzekać na sezon ogórkowy. Przed tygodniem litewski rząd zwrócił się do komisji językowej o opinię w sprawie oryginalnej pisowni nazwisk w dokumentach tożsamości. W związku z tym, że ministerstwo sprawiedliwości opracowało kilka wariantów uregulowania pisowni nielitewskich imion i nazwisk, rząd wnioskował, by Państwowa Komisja Języka Litewskiego podjęła decyzję w sprawie oficjalnego zapisu obcojęzycznych imion i nazwisk. Obecne regulacje prawne nie obejmują tego problemu, zaś ministerstwo sprawiedliwości nie rozstrzyga kwestii językowych, zajmując się jedynie zagadnieniami prawnymi. „Odpowiedni wariant zostanie przedłożony, gdy poznamy opinię Komisji w tej sprawie, o ile nie zajdzie konieczność zwrócenia się do Sądu Konstytucyjnego" – powiedział minister sprawiedliwości Juozas Bernatonis.

Przed letnimi wakacjami posłowie przyjęli większością głosów poprawkę do Statutu Sejmu, która przewiduje możliwość odwołania ze stanowiska kierownika instytucji państwowej w razie, gdyby Sejm nie zatwierdził rocznego sprawozdania z działalności tej instytucji.

Spokojne rozpoczęcie litewskiej prezydencji zakłócił werbalny atak Vytautasa Landsbergisa na europosła z Polski prof. Mirosława Piotrowskiego za to, że wezwał litewskie władze do zaprzestania prześladowań polskiej mniejszości narodowej. Landsbergis słowa Piotrowskiego nazwał kłamstwami pochodzącymi od polskich nacjonalistów z Litwy. Atak Landsbergisa to pokaz pogardy wobec Polaków z Wileńszczyzny, nie mający nic wspólnego z dobrym obyczajem parlamentarnym.

W ostatnim czasie należało intensywnie śledzić, co i jak pisze prasa o szkołach naszego kraju. Miałam bardzo prosty i racjonalny powód - zastanawiałam się, czy może po ukończeniu studiów powinnam zatrudnić się jako nauczycielka języka litewskiego w szkole. Niestety, po jakimś czasie, wyrzekłam się całkowicie takich ambicji zawodowych. Powód jest prosty - wydawało mi się, że droga do szkoły będzie prowadzić do strefy sprzeczności i niepokoju, w której młodej osobie pracować byłoby wręcz niebezpiecznie - zwłaszcza psychicznie. Taki wniosek powstał spontanicznie po tym, kiedy zdarzyło się przeczytać wiele artykułów, w których mówiło się o przemocy, zastraszaniu, przestępczości, braku tolerancji w szkołach.