Wczoraj w przestrzeni litewskich mediów elektronicznych ukazał się komentarz niejakiego Artūrasa Jančysa, dotychczas nieznanego autora. Opatrzony został bulwarowym tytułem „Chamskie splunięcie polskich polityków w twarz Litwy", zaś treść komentarza nie odbiega od bulwarowego charakteru tytułu: jest niewybredna i pozbawiona większej wartości.

Dla przeciętnego człowieka posiadanie rodziny jest wielkim szczęściem, dla człowieka-symbolu może już być pewnym kłopotem.

Dla Peciūnienė, pewnej poparcia dla swoich poczynań, tego nie było dość. Pisze kolejną skargę, że reorganizacji nie uzgodniono ze społecznością szkoły, że placówkę się likwiduje i rodzice będą musieli wozić swoje dzieci kilkadziesiąt kilometrów od domu.

Zagrożone bojkotem „gastrole" gwiazdy rosyjskiej „estrady" Olega Gazmanowa w Wilnie ostatecznie odbyły się. Koncert piosenkarza zza miedzy (Gazmanow pochodzi z obwodu kaliningradzkiego) stanął pod znakiem zapytania po tym, gdy tropiąca wszelkie objawy sowieckiej spuścizny konserwatystka Rasa Juknevičienė zdekonspirowała Gazmanowa jako piewcę byłego sowieckiego systemu, co – rzecz oczywista – uznała za zniewagę Litwy.

Temida z opaską na oczach ma symbolizować obiektywność i bezstronność bez względu na osobę, której sprawa dotyczy. Jeżeli, oczywiście, sąd jest uczciwy i sprawiedliwy. Bo poczynając od Ezopa poprzez Ignacego Krasickiego i aż po Iwana Kryłowa (,,Wilk i Jagnię") opisuje się sądy stronnicze, dziś powiedzielibyśmy „upolitycznione", nie oparte ani na literze, ani na duchu prawa. Już nie mówiąc o sądach ustanowionych przez „ojca narodów" Josifa Stalina, których zasadą było „dajcie człowieka, a artykuł my znajdziemy". Zaś nieśmiertelny Nikołaj Gogol ustami swego bohatera powiedział, jak postąpić, gdy prawo przeszkadza: „A jeżeli prawo krępuje cię w twoich działaniach, to zdejmij takowe i połóż pod stół". Po ostatnich jaskrawych wydarzeniach nie mówmy, że to wszystko już odeszło do przeszłości. Dziś jest chyba jeszcze bardziej aktualne, niż w epoce klasyków. Ale po kolei.

Organizacja Narodów Zjednoczonych ogłosiła rok 2014 Międzynarodowym Rokiem Rodziny. To bardzo ważna deklaracja, gdyż zbiega się w czasie z atakiem na rodzinę właśnie i to na niespotykaną do tej pory w zachodnim świecie skalę. Niechlubny prym wiodą w tej akcji kraje europejskie, włączając w to również instytucje samej Unii. Dochodzi do absurdów legislacyjnych. Lobbing nowych antywartości jest tak duży, że niemal każdy dokument, sprawozdanie czy rezolucja w Europarlamecie zawiera wrzutki z tematyki gender. Nie jest ważna treść merytoryczna aktu prawnego, za to w nachalny sposób przemycane są treści niezgodne z fundamentem moralnym Europy.

Jakoś stronniczo poczułem się po napisaniu ostatniego komentarza, w którym wypunktowałem (zupełnie arbitralnie) kilka spraw politykom, z jakimi sobie nie poradzili w mijającym roku. Dziś, pragnąc się poprawić, przypomnę kilka innych kwestii, które z kolei naszym politykom się udały. Naturalnie i tym razem zrobię to absolutnie wybiórczo.

Zjawisko emigracji analizowane jest w naszych mass mediach od lat. Kto, jak, dlaczego, dokąd – wypowiadano się już na temat wielu zagadnień z tym zjawiskiem związanych. Jednak, jak mi się wydaje, opinie na ten temat są częstokroć jednostronne i ograniczone.

Dzieci straszy się diabłem, dorosłych – ludźmi – głosi stare hebrajskie przysłowie. Prezydent Dalia Grybauskaite tradycyjnie straszy dorosłych mniejszościami.

Koniec roku - to czas bilansów. Na ogół lubimy wtedy pochwalić się tym, co nam się udało w mijającym roku. Wpisujemy chętnie do katalogu osiągnięć powodzenia, a o niepowodzeniach albo zapominamy, albo przedstawiamy je jako ... osiągnięcia, tyle że nie w pełni zrealizowane. Ja jednak, trochę nietradycyjnie, spróbuję zbilansować rok przypominając to, co nam się nie udało. Oczywiście zrobię to zupełnie wybiórczo.