Litwini bardzo lubią rozpamiętywać wydarzenia sprzed lat. W miarę zbliżania się Świąt 16 lutego i 11 marca wydaje się nawet, że do reszty zatapiamy się w przeszłości. Minionych wydarzeń nie należy jednakże ani zbytnio wyolbrzymiać, ani eksponować, ponieważ są one w większości subiektywne, niezupełnie autentyczne. Jak powiedział jeden z moich wykładowców, filozof: "Historia jest tylko bajką, którą ktoś stworzył i przeinaczył. To, co miało miejsce w rzeczywistości, powinno się nazywać zamierzchłością".

Czy władze Litwy oszalały z nienawiści? Czy jest to rodzaj nieuleczalnej choroby, której na imię antypolonizm? Takie pytania musi postawić sobie każdy zdrowo myślący obserwator litewskiego życia publicznego, zwłaszcza po ostatnich skandalicznych wydarzeniach kończących litewską prezydencję w Unii Europejskiej. Dramatyczny wzrost szowinistycznych decyzji politycznych, administracyjnych i sądowych staje się powoli zagrożeniem dla zachowania tożsamości mniejszości narodowych na Litwie. To litewski Kulturkampf.

Wczoraj na Litwie została zaspokojona ciekawość wielu potencjalnych wyborców przyszłej głowy naszego państwa. Prezydent Dalia Grybauskaitė po miesiącach zwłoki (co w politycznym żargonie nazywa się budowaniem napięcia wokół własnej osoby) ogłosiła to, co wszystkim od dawna było wiadome. Będzie ubiegać się o kolejną kadencję. Oczywiście deklaracja została wygłoszona w stylu a la Dalia – patetycznie, buńczucznie, pretensjonalnie.

Niejaki Josif Wisarionowicz pewnie bryknął w piekielnych otchłaniach radosnego fikołka. Podczas gdy on już pewnie był zapomniał, za co się tam smaży, jego metody na Litwie „żywieje wsiech żywych".

Aż trudno sobie wyobrazić, iluż to emigrantów wstydliwie starło z oka łezkę wzruszenia na wieść, że państwo litewskie sobie o nas przypomniało. Zamierza otóż rozstawiać nam wirtualne drogowskazy, cobyśmy w drodze powrotnej do kraju nie pogubili się jak jeżyki we mgle.

W minionym tygodniu pechowo mógł się poczuć były prezydent Rolandas Paksas, który doznał kolejnego zawodu w staraniach o polityczną rehabilitację. Zawód był tym boleśniejszy, im wcześniej nadzieja większa. A nadzieja była. Eksprezydent po latach politycznej banicji liczył, że w końcu zostanie przywrócony w prawach wyborczych i będzie mógł wystartować w wyścigu o urząd prezydencki już w maju br. Niestety marzenia pękły jak bańka mydlana po tym, gdy konserwatyści zapowiedzieli swoje veto w powtórnym głosowaniu nad poprawkami do Konstytucji.

Niektórzy dziennikarze piszą wtedy, gdy chcą przekazać jakieś informacje. Inni piszą, bo ktoś im tak kazał. Ale jednak najbardziej wartościowy jest ten artykuł, którego celem – reakcja na niesprawiedliwość. Z taką intencją piszę również ja.

Juhan Parts, estoński minister gospodarki i łączności, znieważył nasz kraj. Ciężka obraza Litwy nastąpiła, gdy Estończyk udzielał wywiadu dla „The Wall Street Journal". Powiedział bowiem opiniotwórczej gazecie minister, że „w rządzie Litwy są głupcy". Niedyplomatyczna wypowiedź dotknęła tych, do których była skierowana, dlatego tłumaczyć się z niej musiał ambasador młodszej bałtyckiej siostrzycy w Wilnie.

„O plama, plama! Co za pech!" Tak zaczynała się reklama jednego ze znanych odplamiaczy, która zresztą swoją sławą szybko przerosła zalety sławiącego ją produktu.

13 stycznia jest dniem, w którym pochylamy się nad pamięcią bohaterów niepodległej na nowo Ojczyzny. Jednak w dniu zadumy i refleksji, jaki musiałby łączyć naród, to Vytautas Landsbergis, ikona niepodległości, wykorzystuje sejmową trybunę, by podsycać w społeczeństwie podziały, jątrzyć, straszyć.