W Polsce Sąd Najwyższy postawił właśnie kropkę nad „i” w głośnej sprawie łódzkiego drukarza, który swego czasu odmówił wykonania zlecenia (wydruku plakatów) dla aktywistów organizacji LGBT (z ang. Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender) argumentując swą odmowę przekonaniami religijnymi. Sędziowie najwyższej instancji sądowniczej RP uznali ostatecznie postawę drukarza z Łodzi za dyskryminującą, utrzymując w ten sposób w mocy orzeczenia sądów niższej instancji.

Dotychczas tytuł dzisiejszego komentarza „Neregėta Lietuva” funkcjonował w świadomości przeciętnego Litwina jako symbol niepowtarzalnego piękna rodzimego kraju, jakie upowszechnili swego czasu autorzy albumu (wydanego pod tymże tytułem), promujący walory przyrodnicze, architektoniczne, kulturowe ziemi litewskiej. Obawiam się jednak, że po ostatnim dorocznym przemówieniu prezydent Dalii Grybauskaitė „neregėta Lietuva” raczej będzie się kojarzyć z wszędobylską korupcją i rządami mafijnych układów w naszym kraju.

30 już lat minęło, od kiedy – wzorujący się na polskiej „Solidarności” – litewski Ruch Przebudowy „Sąjūdis” rozpoczął swą walkę o wolność, która zakończyła się ostatecznie restytucją niepodległości Bursztynowej Republiki.

Sejm 67 głosami „za” przy 10 przeciwnych i 19 powstrzymujących się od głosu zaakceptował w pierwszym czytaniu projekt ustawy, nakładającej na państwo obowiązek uznania „Romuvy” za tradycyjną wspólnotę religijną na Litwie.

Jakiś czas temu byliśmy świadkami, jak z zajadłością i zacietrzewieniem republikańskie władze Francji walczyły z pomnikiem świętego papieża Jana Pawła II, któremu katoliccy mieszkańcy prowincjonalnego Ploermel oddali cześć jako jednemu z największych myślicieli i humanistów naszych czasów.

Litewska służba bezpieczeństwa (VSD) przesłała do Sejmu notkę, której lektura może porażać nawet dobrze zorientowanych w życiu politycznym naszego kraju. W detalach opisuje bowiem, jak właściciele jednego z koncernów, potentata alkoholowego na Litwie, pociągali za sznurki kukiełki, jakimi są politycy z litewskiego świecznika, według własnego uznania, własnych interesów, własnego widzimisię.

Prezydent Francji Emmanuel Macron, czołowy reprezentant oświeconych elit liberalnych Europy, nie przestaje zaskakiwać. Po tym, gdy niedawno ogłoszono, że nad Sekwaną możliwe są małżeństwa „wszystkich ze wszystkimi”, przyszedł czas na edukację dzieci, która ma się rozpoczynać tam w wieku... niemalże niemowlęcym.

Dekada Grybauskaitė u steru nawy państwowej dobiegnie końca już za rok, gdy w maju odbędą się wybory prezydenckie. Wówczas to wyborcy wymienią w końcu na fotelu prezydenckim polityczkę, którą wskutek jej mentalności, cech charakteru oraz biografii politolodzy określali jako „sovietinio tipo”.

Koronnym argumentem swego czasu, by zmienić liczący ponad pół wieku model nauczania w szkołach mniejszości narodowych na Litwie, był przykład sąsiedniej Łotwy.

Im bliżej wyborów samorządowych, tym większe napięcie na litewskiej lewicy, gdzie ostatnio zarysował się trójkąt wzajemnie zwalczających się partii.