Najbardziej popularnym sposobem na przyrządzenie czubajki kani jest jej panierowanie i smażenie. Kapelusze tego grzyba obtoczone w bułce tartej i jajku podawane są często jako wegetariańska alternatywa dla kotletów schabowych.
Kanie można również przygotować w cieście naleśnikowym. Wystarczy namoczyć kapelusze w mleku, a następnie zanurzyć je w cieście i usmażyć na złoty kolor. W ten sposób przyrządzone kanie są delikatne i chrupiące.
Przed smażeniem kanię należy dokładnie oczyścić, używając do tego nożyka lub silikonowego pędzelka. Natomiast lepiej unikać moczenia kani w wodzie, ponieważ może to wpłynąć na jej delikatną strukturę. Kapelusze kani najlepiej moczyć w mleku, co sprawi, że starsze, bardziej zdrewniałe grzyby będą miększe i smaczniejsze. Moczenie w mleku przez 15-30 minut nada im odpowiedniej konsystencji.
Czubajki kanie najczęściej rosną na skrajach lasów, na polanach, łąkach, a nawet w parkach. Najczęściej napotyka się je późnym latem i wczesną jesienią, ale sezon na zbieranie kani trwa do pierwszych przymrozków. Najlepiej wybierać się na te grzyby w suche i ciepłe dni, w miejsca oddalone od dróg oraz terenów przemysłowych, by uniknąć okazów zanieczyszczonych toksynami.
Grzyboznawca przestrzega przed pomyłkami podczas jej zbierania i podaje szczegóły wyróżniające czubajkę kanię od czubajki czerwieniejącej.
Jak zaznacza, czubajkę kanię wyróżnia duży kapelusz, który w młodości ma podwójną, brązową skórkę, a wraz ze wzrostem kapelusz grzyba pęka, tworząc charakterystyczne łuski, które można łatwo usunąć. Jego centralna część jest zawsze ciemniejsza.
Blaszki pod kapeluszem czubajki kani są białe lub kremowe, a pierścień, który początkowo je zasłania, po rozrośnięciu grzyba staje się ruchomy. Trzon tego grzyba jest smukły i długi, często z brązowym, zygzakowatym wzorem, co dodatkowo ułatwia jego identyfikację.
Mimo, że czubajka kania ma dość charakterystyczny wygląd, wciąż można pomylić ją z trującymi lub niejadalnymi grzybami takimi jak czubajka czerwieniejąca. Jednakże ją odróżnia jeden szczegół - po skaleczeniu lub przełamaniu szybko różowieje, a następnie ciemnieje.
Znawca doradza, że lepiej zbierać czubajki, które są duże. Natrafiając na młodą czubajkę z nierozwiniętym kapeluszem, należy zwrócić uwagę na trzon. Trzon powinien być przynajmniej grubszy od kciuka, bo węższy można pomylić z innymi grzybami.
