Minął nam szybciej niż zwykle pandemiczny rok 2021. Nastąpił rok 2022. Jaki będzie? Z jakimi wyzwaniami przyjdzie nam w nim zmierzyć się?

Tradycyjnie już niejako na koniec roku pochylamy się w tej rubryce nad podsumowaniem wydarzeń, jakie zaskoczyły nas najbardziej w mijającym 2021 roku. Innymi słowy, wybieramy (zupełnie arbitralnie, rzecz jasna) top największych absurdów mijającego roku.

Komisja Europejska opublikowała wewnętrzny poradnik „komunikacji inkluzywnej” z wymienionymi określeniami, których należy unikać, by nikogo nie obrazić. Dziennik „Le Figaro”, który dotarł do poradnika, pisze, że wśród słów obraźliwych znalazło się również Boże Narodzenie, które musi być wobec tego usunięte z nowomowy brukselskich klerków.

Uwagę obserwatorów przyciągnęły w ostatnich dniach dwa wydarzenia, ważne dla przyszłości znajdującej się na zakręcie Europy. W Warszawie odbył się summit europejskich partii centro-prawicowych i patriotycznych, które w polskim konserwatyzmie szukają ratunku przed lewicowymi szaleństwami obecnej Unii Europejskiej. W Berlinie z kolei podpisano umowę nowego tamtejszego rządu, który widzi  przyszłość Europy jako państwa federacyjnego. „Umoralnionego” i sterowanego – rzecz jasna – przez Berlin vel Bruksela.

Były polski polityk, zwany „premierem z Krakowa” (którym ostatecznie nie został), a obecnie uważny obserwator życia politycznego w kraju nad Wisłą, wykładowca akademicki Jan Maria Rokita udzielił interesującego wywiadu dla „Dziennika Polskiego”. W długiej rozmowie z Marcinem Mamoniem stawia mocną tezę, że świat pogrąża się „w jakieś antycywilizacyjne szaleństwo”, a u źródeł tego szaleństwa „leży jakaś tajemnicza wrogość, a nawet pogarda, wobec Boga i wobec rozumu”.

Przy okazji kryzysu granicznego na wschodnich rubieżach Polski, zaatakowanych przez nielegalnych migrantów z Azji i Afryki Północnej, ujawniły się też w obliczu wojny hybrydowej różne postawy Polaków.

11 listopada wszyscy Polacy, niezależnie od tego, gdzie mieszkają, świętują swe narodowe święto.

W Wilnie przy okazji obrad Zgromadzenia Ogólnego Europejskiej Rady Sądowniczej (która miała rozważyć usunięcie ze swego grona polskiej Krajowej Rady Sądowniczej) litewskie media pochyliły się po raz kolejny z troską nad stanem praworządności u zachodniego sąsiada. Tym razem pochyliły się bardzo wnikliwie, by móc jak najstaranniej wybić z głowy władzom litewskim pomysł poparcia Polski w jej prawnych sporach z Unią Europejską.

Rządząca aktualnie na Litwie partia „Laisvė” jest najmniejszą w układance rządowej. Nie znaczy to jednak, by ta hiperliberalna partulka była też najskromniejszą, gdy chodzi o przepychanie przez nią w rządzie jej priorytetowych postulatów legislacyjnych.

W Sejmie został zarejestrowany projekt Ustawy o Konstytucyjnym statusie języka litewskiego (Valstybinės kalbos konstitucinis įstatymas). Inicjatorami projektu są rządzący konserwatyści, którzy do grupy inicjatywnej w tej sprawie włączyli też jednego posła z ramienia partii „Laisvė”.