11 lutego, choć nie święto na Litwie, to jednak jest ważną datą w litewskim kalendarzu historycznym. W tym dniu bowiem w pamiętnym roku 1991 malutkie wyspiarskie państewko Islandia jako pierwsze na świecie uznało niepodległość Litwy po jej wyjściu ze składu ZSRR.

Doprawdy nie wiem, czy Greta Thunberg tak mocno zawalczyła przeciwko ociepleniu klimatu, czy może uczone głowy coś tam źle obrachowały, ale jakoś tej zimy wcale się nie czuje żadnego ocieplenia.

Wyraźnie widać, jak przy okazji społecznej akcji Związku Polaków na Litwie samopoliczenia się niektórzy z „życzliwych” obserwatorów chcieliby dzielić włos na cztery, a może nawet na szesnaście. Mnożyć potencjalne problemy, przeszkody, które – jak się zamartwiają „zamartwiający się” – mogą się okazać nie do pokonania przy okazji tego trudnego wyzwania.

Nasilają się prześladowania chrześcijan na całym świecie. Jak podaje organizacja Open Doors, w 2020 roku aż 309 milionów wyznawców Chrystusa doświadczyło w różnych zakątkach świata „bardzo wysokiego” bądź „skrajnego” prześladowania. Życie za Chrystusa w tym czasie straciło 4761 osób, co oznacza wzrost aż o 60 proc. w stosunku do roku poprzedniego.

Z inicjatywy Związku Polaków na Litwie na Wileńszczyźnie odbędzie się ankietowanie jej mieszkańców w trybie przewidzianym przez organizatorów spisu ludności, jaki też w tym czasie odbywa się w naszym kraju. Tyle że tym razem spis ludności z powodu epidemii przebiega nie w sposób tradycyjny, kiedy to ankieterzy odwiedzają domy mieszkańców, by bezpośrednio pozyskać dane statystyczne tak potrzebne w ramach spisu ludności, tylko zdalnie, internetowo.

8 stycznia br. może się okazać datą symboliczną a zarazem złowróżbną w dziejach demokracji, której głównym wehikułem, jak wiadomo, jest wolność słowa. W tym dniu bowiem Twitter ostentacyjnie zablokował konto prezydenta kraju, uchodzącego za model i niedościgniony wzór demokracji na świecie, pod pretekstem naruszenia wewnętrznego regulaminu tej prywatnej firmy.

Który to już tydzień siedzimy zamknięci po domach twardym lockdownem, nie wiedząc często, co się dzieje w najbliższym sąsiedztwie. Mnie się ostatnio sytuacja skojarzyła nawet ze znanym hollywoodzkim filmem „Listonosz” z Kevinem Costnerem w roli głównej. W filmie tym resztki ludności po katastrofie nuklearnej chowają się w ruinach byłych miast w oczekiwaniu na jakąkolwiek wiadomość ze świata, która dałaby nadzieję. Nadzieję, że to, co było przed katastrofą, powróci.

Koniec roku to dobry czas na podsumowania. Na ogół podsumowujemy wówczas różne osiągnięcia i porażki w odchodzącym roku, ale że byłoby to trochę nudne zajęcie w Noc Sylwestrową, więc my mijający rok zbilansujemy na wesoło. Opowiemy o wpadkach polityków i ogólnie o różnych absurdach oraz  kuriozach, które zdarzyły się w 2020 roku.

Zamiast szykować się do świąt Wesołego Reniferka, jak to dzisiaj na Zachodzie przemianowano święto Bożego Narodzenia w ramach tzw. „nowej świeckiej tradycji”, Bruksela i inne czołowe europejskie stolice muszą się zmagać z wetami, jakie mogą zepsuć nastrój obywatelom Uniii Europejskiej i bynajmniej nie tylko w świątecznym okresie.

Kandydatka na premiera Ingrida Šimonytė przymuszana przez media i opinię publiczną w końcu pokazała listę kandydatów na ministrów w jej przyszłym rządzie. Gdy już pokazała, okazało się, że eksperci i politolodzy nie mieli zbyt dużo do powiedzenia na temat pokazanych. Za główną  zaletę nowego rządu  uznano młody wiek przyszłych ministrów, ich nieuwikłanie się w układy resortowe oraz to, że na liście ministerialnej jest dużo kobiet.