Jesienią trwa wysyp białoporka brzozowego, który chociaż jest grzybem niejadalnym, ale jest bardzo doceniany za właściwości prozdrowotne, które w sobie zawiera.
Białoporek brzozowy występuje na drzewach, jak na zdrowych tak i na martwym drewnie, a najczęściej można na niego natrafić jesienią. Młode i świeże okazy tego grzyba są łatwe do przetworzenia, ponieważ są jeszcze miękkie.
Białoporek brzozowy nie nadaje się do sosów czy innych przygotowywanych potraw, ale z powodzeniem można go wykorzystać do przygotowania naparu lub nalewki, która według przekazań medycyny ludowej ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwpasożytnicze oraz podnosi odporność.
Grzyb ten popularnie nazywany jest hubą brzozową i jak sama nazwa wskazuje, można znaleźć go na brzozach. Owocniki białoporka brzozowego, wśród innych grzybów nazywanych pospolicie hubami, są jednoroczne, nie występują w nich pierścienie, które pokazywałyby jego przyrosty. Już wczesną jesienią można natrafić na świeże, miękkie, gumowate okazy, które można w łatwy sposób przetworzyć – ciąć lub rozdrabniać na tarce.
Grzyb nie ma trzonu a przyrasta bokiem do pnia brzozy. Jego owocniki mają średnicę od 10 do 30 cm. Na górnej stronie grzyba owocniki tworzą matową, pękającą i złuszczającą się skórkę o zabarwieniu od szarobiaławego do brązowego. U młodych hub brzozowych rurki na spodzie owocnika mają kolor biały, natomiast u starszych kolor zmienia się w słomkowożółty. W środku grzyba znajduje się jednolicie zwarty, niewłóknisty i łykowaty po przekrojeniu miąższ, który po wysuszeniu staje się korkowaty, a to umożliwia jego obróbkę.
Białoporek brzozowy ma smak lekko gorzkawy i cierpki, a pojawienie się tego grzyba na drzewie wskazuje na szybką jego śmierć. Huba jest grzybem pasożytniczym, ale pojawia nie tylko na starych, chorych lub uszkodzonych drzewach, z powodzeniem można go znaleźć i na martwym drewnie.
Od niepamiętnych czasów białoporek brzozowy jest wykorzystywany w medycynie ludowej jako efektywny środek leczniczy. M.in. białoporek brzozowy znaleziono przy pochodzących z ok. 3300 r. p.n.e. zwłokach człowieka lodu. Najprawdopodobniej grzyb już wtedy był wykorzystywany jako lekarstwo w walce z pasożytami układu pokarmowego, np. włosogłówką.
Okazy białoporka brzozowego wykazują działania bakteriobójcze, ponieważ zawierają kwasy polyporenowe i kwas betulinowy.
W toku przeprowadzonych badań potwierdzono, że ten grzyb działa też antynowotworowo, gdyż zawiera substancje, które hamują wzrost komórek nowotworowych.
Białoporek brzozowy od szeregu lat wykorzystuje się również w medycynie ludowej jako sposób na podnoszenie odporności oraz walki ze stanami zapalnymi.
Ten niepozorny grzyb szczególnie korzystnie działa w leczeniu chorób żołądka, zapaleń błon śluzowych narządów przewodu pokarmowego, podrażnień jelit oraz wrzodów.
Białoporek brzozowy zawiera wiele fitoskładników, w tym 17 kwasów tłuszczowych oraz biocząsteczki beta-karotenu o właściwościach przeciwutleniających: tokoferole, kwas askorbinowy i likopen.
Aby sukcesywnie korzystać z właściwości leczniczych białoporka brzozowego należy go od razu po zebraniu najpierw rozdrobnić tnąc na drobne paski albo utrzeć na tarce i wysuszyć w suszarce na grzyby. Wysuszony umieścić w papierowej torebce albo w szczelnie zamkniętym słoju i pozostawić w suchym i ciemnym miejscu, aby w razie konieczności przygotować z niego wywary czy nalewki.
Do przygotowania herbatki leczniczej wystarczy zalać około 30 g suszonego grzyba pół litrem wody i gotować około 45 minut pod przykryciem.
Herbatkę pije się 2-3 razy dziennie, a najlepiej przygotowany specyfik stosować tuż przed posiłkiem. Gorzkawy smak herbatki można złagodzić miodem.
Sposób przygotowania nalewki jest również bardzo łatwy. Rozdrobniony, świeży białoporek brzozowy należy zalać 70 proc. alkoholem w proporcjach 1:5 grzybów do alkoholu.
Nalewka nabierze mocy po dwóch tygodniach. Następnie nalewkę należy przefiltrować np. przez gazę i można będzie ją spożywać do 3 razy dziennie po 15 ml, ale nalewka ma o wiele słabsze działanie przeciwwirusowe niż odwar.
Białoporek brzozowy może być również skutecznym środkiem na tamowanie krwawień oraz leczenia trudno gojących się ran.
