Kapelusz był nieodłączną częścią garderoby błatnego, dlatego że Filip Łysy wstydził się swej łysiny zwłaszcza wobec płci pięknej. Ale ponadto był to człowiek „kulturalny”. Miał słabość do kobiet, z którymi obchodził się szarmancko i z przesadną wręcz kurtuazją. Na swój status błatnego zapracował w ferajnie odwagą, pewnością w „pracy” oraz tym, że nigdy nie tracił zimnej krwi. Słabością dżentelmena w kapeluszu było to, że lubił się przechwalać swymi wyczynami, o których opowiadając zawsze ziewał niby obojętnie, a w rzeczywistości, by w ten sposób podkreślić swoją markę „złodzieja w zakonie”. Nie przeszkadzał ten drobny mankament Filipa jego kompanom, dlatego wśród mińskich złodziei był on postacią znaną i lubianą. Jako ciekawostkę warto jeszcze wspomnieć, że Filip miał komiczny nieco zwyczaj, by każde wypowiedziane zdanie dokończyć zwrotem „i tak dalej”.

Sylwetkę znanego złodzieja z Mińska dla historii namalował słynny polski pisarz międzywojnia Sergiusz Piasecki (w książce „Nikt nam nie da zbawienia”), który dobrze znał świat mińskich błatnych, bo w młodości również sam zaliczył epizod współpracy z tym środowiskiem.

W roku 1919, gdy proletariacka Armia Czerwona zajęła Mińsk, miejscowi błatni od razu natrafili na wielkiego konkurenta, który plądrował i grabił społeczeństwo z wprawą i bezczelnością, na jaką nawet złodzieje nigdy nie ważyli się. Czując taką konkurencję (która zresztą złodziei z półświatka rozstrzeliwała bez śledztwa), Filip Łysy zdobył się na niezwykły wyczyn. Wpadł mianowicie na pomysł, by podszyć się pod komunistów i pod ich szyldem obrabiać ich samych ich własnym sposobem.

W tym celu wyrobił sobie trefną legitymację delegata Centralnego Komitetu z Moskwy ze skierowaniem do Mińska na nazwisko Azji Iwana Andriejewicza. Po uzbrojeniu się w tak cenny dokument, jak zwykle elegancki i ze „służbową” teczką w ręku (w której przechowywał złodziejskie narzędzia potrzebne do włamań) „delegat” udał się prosto do hotelu „Europa”, który komuniści przekształcili, jako najlepszy lokal w mieście, w miejsce zamieszkania dla swych dygnitarzy.

Delegat Azja do holu wszedł z wielką pewnością siebie, jaką wyrobił w ciągu 30 lat życia „złodzieja w zakonie”. U portiera, który był donosicielem komendanta miasta Kriwoszeina, zażądał najlepszego numeru, okazując, oczywiście, mu przy tym swą legitymację z Ciku. Portier, widząc pewność siebie delegata oraz jego tajemniczość (poczynając od nazwiska, za którym pewnie stała jakaś wielka szycha partyjna, i kończąc na jego niespodziewanym zameldowaniu się bez uprzedzenia) od razu skumał z kim ma do czynienia i jak należy z tak ważną personą z centrali się obchodzić. Doniósł, oczywiście, natychmiast o przybyciu delegata z Moskwy komendantowi miasta. Kriwoszein na swym komunistycznym sumieniu miał wiele grzechów i grzeszków, dlatego stropił się bardzo wizytą delegata, który nie zdradzał się, z jaką sprawą przybył do Mińska.

A gdy dowiedział się, że towarzysz przybył incognito i bardzo się interesuje porządkami w mieście, wręcz się przeraził. „Pewnie ten Żyd Rodin z Gorispołkoma napisał na mnie donos aż do Ciku”, zrodziło się w głowie Kriwoszeina straszne podejrzenie, które zmusiło go do natychmiastowego udania się z wizytą przywitalną do „Europy”. Wezwał w tym celu służbową czarną limuzynę i z sercem na ramieniu pojechał.

Przed wejściem do pokoju delegata, zanim zapukał, komendant dla śmiałości łyknął potężny haust z piersiówki, zaprawionej spirytusem tylko lekko rozcieńczonym wodą. „Właź”, usłyszał w odpowiedzi na swe niepewne pukanie. Wszedł z czołobitnością i jąkając się nieco pytał, jak zdrowie po uciążliwej podróży.

– A co towarzysz jest doktor, usłyszał w odpowiedzi komendant i jeszcze bardziej się zmieszał. Doświadczone oko Filipa zaś od razu w Kriwoszeinie dostrzegło nędznego karierowicza i tchórza, dlatego z mety wziął go na krótką smycz jako delegat z Ciku, który po każdym zdaniu, że coś nie dopowiada, kończył swym tajemniczym zwrotem: „i tak dalej”.

Skończyło się tym, że błatny jeździł czarną limuzyną komendanta (którą mu on służbiście dostarczał na każde wezwanie) po mieście i obrabiał bolszewików z majątku, który oni wcześniej zagrabili mieszkańcom Mińska. Tymczasem ci, co uważali się za wielkich cwaniaków, nawet nie śmieli pomyśleć, że sprawcą brawurowych włamań i kradzieży jest sam delegat Ciku Azja.

Gdy pewnego razu Kriwoszein nieświadomie aresztował „burżujkę”, jaka okazała się być żoną kolegi Filipa z półświatka o ksywie Ażur, towarzysz Azja postanowił dać dobrą nauczkę podwładnemu, wobec którego odgrywał rolę wiecznego malkontenta. Wezwał go do swego apartamentu i pokazowo w obecności Ażura przewałkował nicponia.

– Z czyjego rozkazu została aresztowana, pytał twardym głosem Kriwoszeina, wlepiając w niego swój stalowy wzrok.

– Z mojego, jąkał się indagowany i od razu przepraszał, zapewniając o nieporozumieniu. Filip ciągle groźnie wpatrywał się w swego podwładnego, jakby chciał zdjąć z niego miarę na garnitur, choć Kriwoszeinowi wydawało się, że na trumnę. Wreszcie błatny podszedł do swego kompana Ażura i rzucił tylko jedno słowo: „sabotaż”. Potem zaś dodał automatycznie: „i tak dalej”. W tej tragicznej sytuacji tajemnicze „i tak dalej” wywarło taki skutek na komendancie, że ten wręcz struchlał, widząc oczami wyobraźni siebie już za kratkami. Zwłaszcza, że słowo „sabotaż” w terminologii bolszewickiej jest jednym z najstraszniejszych, które śmierć nosi w zębach. Dlatego Kriwoszein począł się pocić, a nogi mu osłabły. Gotów był uklęknąć...

Tyle Piasecki. Ale przepraszam, o czym to ja dzisiaj miałem pisać?... Aha, już przypominam. 11 czerwca (wracamy z ekskursu historycznego do współczesności) organizatorzy Wielkiego Marszu w obronie tradycyjnej rodziny zamierzają tłumnie się spotkać pod gmachem Sejmu. Władza jednak nie chce suwerenowi na to pozwolić, bo się boi. Boi... o zdrowie suwerena, jako że jej wyszło niby, iż w tym dniu akurat będzie szczególnie niesprzyjająca sytuacja epidemiczna. Więc mimo ogólnego zaniku epidemii, władza nie wydaje pozwolenia Wielkiemu Marszowi na manifestację pod parlamentem w dniu, w którym zamierza akurat przepychać kolanem ustawę o neutralnych płciowo związkach partnerskich.

Władza jest świadoma, że absolutna większość Litwinów jest przeciwna rujnującej dotychczasowy ład społeczny ustawie, dlatego boi się referendum w tej sprawie, jak też boi się samego suwerena pod swymi oknami, gdy będzie pluć mu w twarz. Boi się, że może dostać symbolicznego kopniaka od suwerena w miejsce szczególnie wrażliwe dla tych, dla których przepycha związki partnerskie.

Władza boi się słusznie, bo suweren i tak pod Sejm przyjdzie. Na spacerek. I tak dalej...

Tadeusz Andrzejewski,
radny rejonu wileńskiego

PS Rządząca koalicja w obawie przed suwerenem (11 czerwca) próbowała z zaskoczenia przepchnąć przez Sejm związki partnerskie dla osób jednopłciowych już 25 maja. Nie udało się. Projekt nie przeszedł, został skierowany do dalszych prac.