Tym razem nietypowo swój komentarz rozpocznę nieco od końca. Najpierw zamieszczę puentę, a dopiero później spróbuję Państwu udowodnić jej prawdziwość. Niestandardowo więc zaczynając chcę, aby Państwo sobie wyobrazili, że niejaki Łuszczyna, dziennikarz, napisał książkę, w której się chwali, że dokonał wielkiego naukowego odkrycia. Wynalazł mianowicie ...koło, którego ludzkość wcześniej nie znała. Dalej jednak dziennikarz Łuszczyna w swej książce zmuszony jest przyznać, że, owszem, koło ludzkość już znała wcześniej, nim on go odkrył, tyle że mądrzejsza część ludzkości swą wiedzę o kole ukrywała przed mniej mądrą jej częścią. Jeszcze dalej autor już całkiem nie neguje faktu, że w zasadzie wiedza o kole wśród ludzi była powszechna od niepamiętnych czasów. Bo przecież nie da się ukryć, że jak świat światem ludzie korzystali z różnego rodzaju pojazdów jako wozów, bryczek, dwukółek, potem welocypedów, motorów i wreszcie samochodów. Cechą wspólną wszystkich wymienionych środków lokomocji jest to, że poruszają się po powierzchni wskutek obrotu koła wokół swej osi. I tej oczywistej prawdy Łuszczyna nie jest w stanie zanegować, niemniej, i tak twierdzi na koniec swej książki, że dokonał bardzo cennego i ważnego odkrycia. Bo nie tylko że odkrył koło na nowo, ale i jeszcze przy tym ujawnił spiski i ukrywanie prawdy na temat jego wynalazku przez część ludzkości.

Większość z Państwa po przeczytaniu powyższego pewnie uzna, że Łuszczynę trochę pokręciło w górnych częściach korpusu. Chyba trochę słabuje na umyśle autor, skoro potrafi w jednej książce zamieścić tak wiele wzajemnie sprzecznych i nawet wykluczających się tez i na dodatek nazwać to jeszcze wielkim odkryciem.

Tymczasem, że jest to jak najbardziej możliwe, udowadnia wspomniana już na wstępie korespondencja Butrimasa z Warszawy. W niej korespondent w jednym zdaniu twierdzi, że po wojnie istniały na terytorium Polski polskie obozy koncentracyjne, w innym zaś – zaledwie kilka akapitów dalej – sam obala ten mit przyznając, iż „obozy te kontrolowali i strzegli żołnierze sowieccy”. Swój Dakar myślowy Butrimas podpiera wiedzą zmałpowaną z „Gazety Wyborczej” (przepisywaniem której trudni się w zasadzie korespondent „L.r.” od zawsze), jakiej dziennikarz Marek Łuszczyna napisał książkę o wstydliwie ukrywanych faktach na temat polskich obozów koncentracyjnych w powojennej Polsce. Powstały one na miejscu nazistowskich tak szybko – przekonuje obrazowo Butrimas, ostentacyjnie unikając przy tym przymiotnika „niemieckich” – że nawet ważki, które dokuczały Żydom wiedzionym do kamer gazowych, nie zdążyły stamtąd odlecieć. „Już zaledwie po trzech dniach do opustoszałych obozów Polacy zaczęli spychać swych cywilnych ziomków oraz Ślązaków”, powtarza za Łuszczyną litewski korespondent horror, jaki nastąpił po wyzwoleniu przez Armię Czerwoną Oświęcimia. To samo działo się w innych nazistowskich obozach - Majdanku, Treblince, Studhofie, Soliborze, przekonuje korespondent „L.r.” dodając obcesowo, iż „trudno uwierzyć, ale było i takich ludzi, którzy po wyzwoleniu z nazistowskiego obozu niedługo potem byli torturowani, a nawet i mordowani w polskim”. A zatem mintis Butrimasa jest klarowna – to Polacy po wojnie kontynuowali makabryczne dzieło niemieckich nazistów w tych samych obozach, a czasami nawet na tych samych jeńcach. Butrimas używa tak bezwstydnej manipulacji, mimo że w innym miejscu swego tekstu pisze sam, iż to „nowa komunistyczna władza w Warszawie” postanowiła niemieckich jeńców, tudzież „Polaków niewygodnych dla nowej komunistycznej władzy – chłopów, właścicieli zakładów, członków partii prawicowych, partyzantów umieszczać w byłych obozach koncentracyjnych” (sic!).

Nie wiem, jaka ważka ugryzła w rozum korespondenta „L.r.”, ale to ukąszenie musiało spowodować u niego jawną dysfunkcję myślową. Bo twierdzenie w jednym tekście o istnieniu po wojnie „polskich obozów koncentracyjnych”, które jednako były zakładane przez „nowe komunistyczne władze” narzucone zniewolonej Polsce przez Stalina, a na dodatek „strzeżone i kontrolowane przez żołnierzy sowieckich” – to jawna aberracja umysłowa. To tak samo jakby rzec, że komunista Justas Paleckis w imieniu całej Litwy pojechał do Stalina, by prosić go o przyjęcie jego kraju do ZSRR.

Aż głupio się czuję, że muszę tłumaczyć żurnalistom polotu Butrimasa, iż to stalinowscy oprawcy i ich polscy demiurgowie zakładali po wojnie obozy dla Polaków, Ślązaków, Ukraińców i innych narodów, których bezwzględny dyktator uważał słusznie za wrogów nowego komunistycznego państwa. Jedyny legalny polski rząd (uznawany przez cały wolny świat) w tym czasie przebywał na uchodźstwie w Londynie i nie miał nic wspólnego z komunistycznym bezprawiem. Ba, komunistyczni stalinowscy uzurpatorzy przy pomocy terroru zniewalali Polaków przetrzymując, torturując i nierzadko mordując w więzieniach tysiące polskich patriotów, żołnierzy AK, przedstawicieli Polskiego Państwa Podziemnego. Warto, by niektórzy zapisali to sobie na łbie, by po prostu więcej się nie kompromitować.

Jak daleko zindoktrynowanemu żurnaliście do głowy mówi też fakt, że raz twierdzi on, iż władze polskie rzekomo pokrywają milczeniem jakoby niewygodną im prawdę historyczną o istnieniu polskich obozów koncentracyjnych, drugi raz zaś przyznaje, że już w roku 1992 pierwszy niekomunistyczny rząd Polski zaczął ścigać komunistycznego oprawcę Salomona Morela, sadystycznego kierownika obozu w Świętochłowicach. Są to dwa wzajemnie wykluczające się twierdzenia, zupełnie jak w historii o wynalezieniu koła. Bo jak można ukrywać zbrodnię, a jednocześnie ją badać, dochodzić prawdy i ścigać sprawcę, który, bojąc się kary w niepodległej Polsce, zbiegł do Izraela? Absurd, który narodził się pod piórem Butrimasa – być może – wbrew jego świadomości.

Chciał on po prostu udowodnić na siłę tezę o istnieniu polskich obozów koncentracyjnych, by zrównoważyć ją niemieckimi obozami zagłady. To taki element „pedagogiki wstydu”, jaką od lat uprawia środowisko „Gazety Wyborczej” i jej akolici. Chodzi o to, by Polakom wbijać do głowy, że w czasie wojny, jak tylko nadarzała się sytuacja, z ofiar przekształcali się w oprawców.

Butrimas pedagogikę wstydu niech lepiej zachowa dla własnej historii, chociażby o Strzelcach Ponarskich.

Tadeusz Andrzejewski