Ostatnio najbardziej popularne są dwa rodzaje cukru: biały kryształ – buraczany oraz brązowy – trzcinowy.

Wiadomo, że cukier biały, jak i cukier brązowy składa się przeważnie z sacharozy, która stanowi co najmniej 99,7 proc. produktu. Dlatego te dwa rodzaje cukru różnią się jedynie pochodzeniem oraz procesem produkcji.

Porównując cukier trzcinowy z cukrem białym okazuje się, że kaloryczność cukru brązowego (373 kcal) jest podobna do kaloryczności cukru białego (396 kcal), a więc nie ma znaczenia, jaki rodzaj cukru użyje się do słodzenia.

Trzeba pamiętać, że jest to produkt dostarczający cukrów prostych, ale nadmiar tego składnika nie jest wskazany osobom dbającym o linię oraz cukrzyków.

Warto wiedzieć również, że nie ma istotnych różnic między tymi dwoma produktami. Korzyści, które wynikają z zastosowania cukru trzcinowego to jedynie smak, który różni się od smaku cukru białego, oraz śladowe ilości składników mineralnych – żelaza, magnezu, potasu i wapnia. Jednakże są to ilości znikome, które niemal nic nie znaczą w pokryciu dobowego zapotrzebowania organizmu człowieka.

Dla niektórych smak cukru trzcinowego bardziej odpowiada i dlatego stosują ten produkt do słodzenia napojów albo pieczenia ciast.

Cukier trzcinowy nie należy do bardzo popularnych artykułów spożywczych. Natomiast wielkie zastosowanie cukier trzcinowy znajduje jedynie w kuchni azjatyckiej, indyjskiej czy meksykańskiej.

Cena zaś cukru trzcinowego jest wyższa od ceny cukru białego i dlatego często dochodzi do fałszowania cukru trzcinowego – poprzez dodawanie karmelu, który nadaje brązową barwę zwykłemu cukrowi buraczanemu.

Zdarza się, że cukier trzcinowy przedstawiany jest jako produkt dietetyczny o właściwościach prozdrowotnych, ale się okazuje, że pod względem wartości odżywczej nie różni się on znacząco od cukru białego.

***

Do Europy cukier trzcinowy przywędrował dopiero w XI wieku, podczas wypraw krzyżowych. A pierwsze wzmianki o nim pojawiły się w Anglii.

W XIV wieku cukrem trzcinowym handlowano w Londynie, po 2 szylingi za funt. Był towarem luksusowym, ponieważ cena odpowiadała miesięcznemu wynagrodzeniu robotnika.

Dlatego, uwzględniając jego wysoką cenę, zazwyczaj gościł na stołach tylko u bogaczy i był traktowany jako cudowne lekarstwo na wzmocnienie, a najczęściej stosowany przez osoby z niepełnosprawnością.

Zanim trafił do Europy, cukier trzcinowy zaczęli stosować mieszkańcy Polinezji, następnie Indii i Persji.

Ekspansja ludów arabskich w VII wieku spowodowała dalsze rozprzestrzenianie się tego produktu spożywczego, a z czasem uprawa trzciny objęła tereny Afryki oraz Hiszpanii.

Podczas, gdy 3 tysiące lat temu w Indiach produkowano już czysty cukier trzcinowy, w Europie nadal słodzono miodem pszczelim.

Największy wzrost produkcji cukru trzcinowego nastąpił po odkryciu Ameryki, gdy Krzysztof Kolumb przywiózł trzcinę cukrową, aby rozpocząć jej uprawę na terenach Karaibów.

Na Karaibach panował odpowiedni klimat do rozwoju trzciny cukrowej, więc dlatego uprawa tej rośliny pospiesznie rozwinęła się na masową skalę.

Nawet do końca XIX wieku cukier trzcinowy nadal słynął jako towar luksusowy i tylko po zniesieniu podatku stał się dostępny dla przeciętnych obywateli.