Wybory prezydenckie na Litwie za nami. To kolejny sukces wyborczy AWPL i Waldemara Tomaszewskiego, który podwoił swój elektorat w porównaniu z wynikiem sprzed pięciu lat. Sprawiło to, że ataki mediów na jego osobę wzmogły się, przybierając często postać zniesławienia. Do tego jednak w ostatnich latach zdążyliśmy się przyzwyczaić, wszak na Litwie mamy do czynienia z niespotykaną erupcją nacjonalizmu. Dziwi natomiast, że niesprawiedliwe oceny na temat przewodniczącego AWPL bezmyślnie powielają niektórzy komentatorzy z Polski. A zatem czas na polemikę.

Druga tura wyborów to dla prezydent Dalii Grybauskaitė „wspaniała lekcja politycznej kultury", „która powinna skrócić (jej) zbyt wysoko zadarte rogi osobistych ambicji" – napisał jeden ze sztandarowych litewskich publicystów. Mocne!

Kilka dobrych lat wstecz miałem nieprzyjemność stanąć jako powód przed Komisją Etyki Dziennikarskiej, która podjęła się rozpatrzeć skargę kierownictwa rejonu wileńskiego wobec dziennika "Respublika". Gazeta obwiniła wtedy podstołeczny rejon o masowe zamykanie szkół litewskich. Było to jednak spreparowane bezwstydne kłamstwo.

Niedawno zupełnie przypadkowo przeczytane statystyki zachorowalności na AIDS całkowicie mnie zaszokowały. Według danych centrum AIDS i chorób zakaźnych, od 1988 r. do r. 2014 na Litwie zdiagnozowano 2237 osób zakażonych HIV. Rzeczywistość jest jednak jeszcze gorsza niż statystyki, ponieważ dane nie ujawniają prawdziwej skali problemu.Znikoma ilość osób bada się na AIDS, dlatego prawdziwa sytuacja w kraju nie jest jasna. Niektórzy po prostu żyją na tykającej bombie – noszą w sobie podstępny wirus HIV, który w każdej chwili może stać się morderczą chorobą AIDS.

Portal DELFI – wysiłkiem kilku łebskich publicystów – nie ustaje w dostarczaniu politykom cennych rad, jak uchronić zdrową – choć bardzo wrażliwą – litewską tkankę narodową przed rozwojem infekcji, zwanej „polska mniejszość i jej postulaty".

10-lecie członkostwa w Unii Europejskiej świętowaliśmy raczej z umiarem. Fanfar nie było. Jakiejś szczególnej dumy wśród najwyższych oficjeli z tego, że od dekady jesteśmy Europejczykami, sensus stricte - też.

Przed kilkoma dniami minęło 20 lat, odkąd suwerenne Polska i Litwa unormowały dwustronne międzypaństwowe stosunki podpisując Traktat między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Litewską o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy.

Ja, urodzona w 1990 roku, będąca reprezentantką pierwszego niezależnego pokolenia litewskiego, ostatnio dokonuję niezbędnej analizy pojęcia "wolność". Pamiętam, jak jeszcze w szkole nauczyciele mawiali: "jesteście wolni, powinniście być za to wdzięczni dla wielu ludzi." Nie bardzo wówczas rozumiałam, co mamy robić, przez co ta wolność się wyraża i w ogóle co się z nami dzieje.

Zaprawdę powiadam wam - trudno nie zgłupieć od tego, co wmawiają sobie i społeczeństwu przeciwnicy ustaw o mniejszościach narodowych oraz o pisowni nazwisk.

Walka z polskością przybrała na Litwie paranoidalne rozmiary. Działania władz i urzędników litewskich przypominają te rodem z państw totalitarnych. Niesławna zasada - jeden naród, jeden język, jeden kraj - używana do walki z polską mniejszością, musi niepokoić. Tym samym Litwa skręca w ślepą uliczkę skrajnego nacjonalizmu, łamiąc po drodze wszelkie standardy europejskie, promujące różnorodność językową i etniczną.