Aż dwóch byłych ministrów spraw zagranicznych Litwy przemówiło w ostatnich dniach za tym, by wyciągnąć wnioski z kryzysu ukraińskiego i, idąc po rozum do głowy, na nowo przemyśleć relacje z Polską.

Publicysta Rimvydas Valatka wieszczy, że, gdyby polskie siły zbrojne, realizując NATO-wski plan obronny, ruszyłyby na pomoc napadniętej (hipotetycznie) przez Putina Litwie, to między Šeštokai a Kalwarią napatoczyłyby się na pikietę litewskich narodowców.

Sytuacja międzynarodowa jest napięta. Europejska i światowa dyplomacja uwija się jak w ukropie, by zapobiec dalszej eskalacji konfliktu na Krymie. Szczególnie zaniepokojone są kraje z najbliższego sąsiedztwa. Władze Litwy w minionym tygodniu też obradowały w sprawie ukraińskiej w wielu gremiach. Prezydent zwołała posiedzenie Rady Obrony Państwa (ROP). Problem jednak wynikł taki, że po jej posiedzeniu zamiast powagi mieliśmy groteskę.

Zdaje się, że Władimir Putin zjednoczył... jak nie wszystkich, to wielu. Straszne to i smutne, że akurat tym sposobem. Życzę nam wszystkim innego spoiwa niż akt agresji jednego suwerennego państwa wobec innego, który może zaważyć na losach nie tylko Ukrainy, lecz całego świata.

Trybunał Konstytucyjny na wniosek ministra sprawiedliwości upublicznił wyjaśnienie, które może okazać się przełomowym w temacie pisowni nielitewskich nazwisk w dokumentach tożsamości obywateli Litwy. Zdaniem strażników Konstytucji, Sejm jako instytucja ustawodawcza mógłby po uzyskaniu odpowiednich opinii językoznawców zmienić dotychczasowe przepisy przewidujące, że imię i nazwisko w paszporcie obywatela Litwy ma być pisane wyłącznie zgodnie z wymogami ortografii litewskiej.

Aloyzas Sakalas tęskni do czasów, gdy był w litewskiej polityce wielkim rozgrywającym, a raczej, jak go niektórzy wówczas zwali, „wielkim inkwizytorem".

Z dr Andrzejem Zapałowskim, historykiem, adiunktem na Uniwersytecie Rzeszowskim i w Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Rzeszowie, prezesem rzeszowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geopolitycznego, rozmawia Mariusz Kamieniecki.

Tytuł dzisiejszego komentarza zaczerpnąłem z wywiadu, jaki ukazał się niedawno w jednym z polskich dzienników, z dyrektorem Wrocławskiego Hospicjum dla Dzieci dr Krzysztofem Szmydem.

W tym roku mija 20. rocznica zawarcia Traktatu o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy między Polską a Litwą. Smutna to jednak rocznica. Tak chłodnych i złych relacji pomiędzy oboma państwami nie było jeszcze w najnowszej historii. A wszystko za przyczyną dyskryminacyjnej polityki państwa litewskiego w stosunku do polskiej mniejszości narodowej, wobec której stosowane są praktyki urągające wszelkim standardom europejskim, sprzeczne z podpisanymi przez Litwę umowami międzynarodowymi. W świetle politycznych świateł trwa żenujący spektakl niszczenia polskości rodem z państw totalitarnych, w których mniejszości postrzegane są jak zagrożenie, a ich prawa łamane tak, jak złamany jest traktat polsko - litewski, symbol niedotrzymanych przez Litwę zobowiązań.

Przeczytałem w internecie „mowę z balkonika" sygnatariusza Vytautasa Landsbergisa, jaką profesor tradycyjnie wygłasza do swych zwolenników w dniu święta narodowego 16 lutego na ulicy Zawalnej w Wilnie.