Najczęściej miejscem ich powstawania jest ślimak (ucho wewnętrzne), choć może to być także każdy poziom drogi słuchowej, od przewodu słuchowego zewnętrznego poczynając, a na korze słuchowej kończąc.|

Szumy są określane jako dzwonienie, tętnienie, gwizdanie, brzęczenie. Mają różne natężenie i są trudne do stłumienia.

Wyróżnia się szumy uszne:

obwodowe, których przyczyną jest uszkodzenie błędnika lub nerwu słuchowego. Może to być np. skutek przebytej świnki, zapalenia błędnika lub innych schorzeń wirusowych (np. przewlekłe zapalenie ucha), bakteryjnych, metabolicznych i hormonalnych (np. nadczynność tarczycy). Przyczyną szumów usznych są też mechaniczne uszkodzenia ucha, zwłaszcza błony bębenkowej;

centralne – najczęściej związane z zmianami w naczyniach mózgowych, uszkodzeniem lub chorobami mózgu. Szumy centralne może też powodować padaczka z zawrotami głowy.

Przyczyn szumów może być wiele. Najczęstsze to:

niedosłuch (związany z wiekiem i wywołany narażeniem na hałas),

niska krzepliwość krwi,

choroby ośrodkowego układu nerwowego, w tym guzy narządu słuchu.

Szumy uszne mogą pojawić się również przy długotrwałym przyjmowaniu niektórych antybiotyków (tzw. ototoksycznych, czyli mogących powodować uszkodzenia słuchu lub narządu równowagi), nadużywaniu kwasu acetylosalicylowego (substancje te zawierają np. Aspirin, Etopiryna) czy niesteroidowych leków przeciwzapalnych (są to leki zawierające m.in. ibuprofen, np. Nurofen, Ibuprom). Szumy mogą towarzyszyć miażdżycy i nadciśnieniu tętniczemu.

Tam, gdzie można znaleźć ich przyczynę, stosuje się leczenie przyczynowe. Wówczas szumy mijają bez śladu.

W przypadkach, w których dolegliwości spowodowane są konkretnymi zmianami (może to być odkładanie się złogów wapnia w błonie bębenkowej), stosuje się leczenie operacyjne.

Najczęściej wykorzystywanym sposobem leczenia są leki (miejscowo znieczulające, poprawiające metabolizm niedokrwionych tkanek, leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki, preparaty z miłorzębu japońskiego, homeopatyczne).

Rota