W części 2 artykułu 2. Ustawy Republiki Litewskiej o upadłości konsumenckiej zostało określone, że upadłość konsumencka to stan osoby fizycznej, gdy nie może ona realizować swoich zobowiązań dłużniczych, których terminy już upłynęły i których kwota przekracza 25 wielkości zatwierdzonego przez Rząd Republiki Litewskiej minimalnego miesięcznego wynagrodzenia (13 875 euro).

Tak więc, jeżeli zobowiązania kredytowe osoby fizycznej, których nie ma on możliwości zrealizować, przekraczają 13 875 euro, ma on prawo zwrócić się do sądu z wnioskiem o rozpoczęcie procedury upadłości konsumenckiej.

Zgodnie z ustawą, nie wszystkie zobowiązania dłużnicze mogą zostać spisane w trakcie procesu upadłości konsumenckiej. Osobie, która nie może realizować zobowiązań dłużniczych, związanych z żądaniami wypłacenia odszkodowania w związku ze spowodowaniem kalectwa lub innych urazów fizycznych, spowodowaniem śmierci, wypłacania alimentów na dziecko (dziecko przybrane) oraz z żądaniami, które wynikają z obowiązku osoby fizycznej w kwestii zapłacenia państwu kar, wymierzonych za naruszenia prawa administracyjnego lub czyny przestępcze, które popełniła osoba fizyczna, procedura upadłości nie pomoże, ponieważ zobowiązania te nie zostaną spisane. Jeżeli długi, których nie ma możliwości spłacić, nie są związane ze wspomnianymi zobowiązaniami, wówczas osoba ma prawo zwrócić się do sądu.