W Kościele katolickim jest to drugi dzień oktawy wielkanocnej. Dzień ten nie ma specjalnego znaczenia w liturgii. Jest to przedłużenie radości ze zmartwychwstania Chrystusa. W odróżnieniu od Niedzieli Wielkanocnej nie ma w tym dniu obowiązku uczestniczenia we Mszy Świętej.
W tradycji ludowej Poniedziałek Wielkanocny znany jest jako śmigus-dyngus albo „lany poniedziałek”. W polskiej tradycji tego dnia polewa się dla żartów wodą inne osoby.
Dzień ten łączy w sobie dwie symboliki – chrześcijańską i pogańską. Dawniej śmigus polegał na biciu witkami wierzby lub palmami po nogach i wzajemnym oblewaniu się wodą. Symbolizowało to wiosenne oczyszczenie z brudu, chorób, a nawet i grzechu. Dyngus po słowiańsku oznacza „włóczebny”. Wywodzi się od wiosennego zwyczaju składania wizyt krewnym i znajomym połączonym z poczęstunkiem. W języku niemieckim (dingen) oznacza „wykupywać się”. Po XV w. oba odrębne zwyczaje połączyły się. Dziś śmigus-dyngus to zabawa i radość będąca udziałem młodych ludzi.
Do dziś zwyczaj kropienia wodą święconą pól w poniedziałkowy ranek przez gospodarzy jest spotykany we wsiach na południu Polski.
