Poniedziałek, 23 grudnia 2024 

Łk 1, 57-66

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy sąsiedzi i krewni dowiedzieli się, że Pan okazał jej wielkie miłosierdzie, cieszyli się razem z nią. Przyszli ósmego dnia, aby obrzezać chłopca i nadać mu imię jego ojca Zachariasza. Lecz jego matka powiedziała: „Nic podobnego! Będzie miał na imię Jan”. Oni przekonywali ją: „Przecież nie ma nikogo w twojej rodzinie, kto by miał takie imię”. Za pomocą znaków pytali więc jego ojca, jak chce go nazwać. A on poprosił o tabliczkę i napisał: „Na imię mu Jan”. Wtedy zdumieli się wszyscy. I natychmiast otworzyły się jego usta, odzyskał mowę i wielbił Boga. Lęk padł na wszystkich ich sąsiadów. Po całej górskiej krainie Judei opowiadano o tym wszystkim, co się wydarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, zastanawiali się i pytali: „Kimże będzie ten chłopiec?”. Bo rzeczywiście ręka Pana była z nim.

Uczucia są ważne

Elżbieta i Zachariasz doświadczyli już wielkich dzieł Boga, dlatego ufają Bogu bezgranicznie i są Mu posłuszni. To nic, że imię Jan (Bóg jest łaskawy) jest niezgodne z tradycją, dziecko ma je nosić, bo tak chce Pan. Jednakże sąsiedzi i krewni, którzy przyszli na uroczystość obrzezania Jana, aby dzielić radość rodziców z narodzin dziecka już tego nie rozumieją. Jakże wielkie jest ich zdziwienie, że ma ono otrzymać imię Jan. A gdy Zachariasz odzyskuje głos, ogarnia ich bojaźń Boża: „Kimże będzie ten chłopiec?”. Zastanawiają się nad tym, rozmawiają, szukają odpowiedzi. Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam, że nasze uczucia też są ważne, kiedy motywują nas do działania i poszukiwania odpowiedzi.

Panie, pokazujesz mi, że świadectwo ma większą moc niż nauczanie odwołujące się tylko do rozumu. Naucz mnie, proszę, być Twoim świadkiem.

radiowilnowhite

 

 

Miejsce na Twoją reklamę
300x250px
Lietuva 24Litwa 24Литва 24Lithuania 24