I mądrze gada. Też tak uważam z wielu powodów. Owszem, prawdą jest, że jesteśmy małym krajem na peryferiach Unii, dlatego w polityce zagranicznej – chcąc nie chcąc – powinniśmy umieć balansować. Umiejętne balansowanie pomiędzy możnymi tego świata jest wręcz istotą naszej dyplomacji, jej głównym wektorem działań, który ma nam gwarantować bezpieczeństwo.

Dzisiaj jednak znaleźliśmy się w takiej sytuacji, kiedy sama Unia stanęła na rozdrożu, nie wiedząc, jaką drogą pójść, by nie doczłapać do kolejnych brexitów. W tej właśnie sytuacji również mała Litwa powinna zdobyć się na wyartykułowanie własnej wizji, a nie ograniczać się w polityce zewnętrznej jedynie do przysłowiowego trzymania się spódnicy Merkel.

Aktualne władze Polski takową wizję dalszego funkcjonowania UE mają i ją głośno wyrażają, kooptując przy tym stronników w regionie. I to jest właśnie prawdziwy powód sporu pomiędzy Brukselą a Warszawą. Sprawy rzekomego zagrożenia praworządności, z których powodu Komisja Europejska uruchomiła właśnie swoją „broń atomową” wobec Polski, czyli wszczęła postępowanie z art. 7 Traktatów, są jedynie przykrywką, szachowaniem krnąbrnego sojusznika. W rzeczywistości zaś chodzi o zmuszenie władz w Warszawie w kilku bardzo istotnych z punktu widzenia interesów Brukseli i jej sojuszników kwestiach do posłuszeństwa.

Prawdziwa draczka na linii Bruksela-Warszawa dotyczy takich spraw jak relokacja uchodźców czy budowa drugiej nitki gazociągu Nord Stream po dnie Bałtyku. Sprawy to są pierwszej wagi dla jądra decyzyjnego dzisiejszej Unii (Berlina i Paryża), a Polska stanęła mu w ich realizacji w poprzek drogi. Pierwsza obok Węgier sprzeciwiła się niemądrej, niedemokratycznej i w gruncie rzeczy nierealnej polityce przymusowego relokowania nielegalnych emigrantów, czym wywołała wściekłość unijnych klerków. Sprzeciw Polski bowiem, państwa jakby tam nie było dość dużego i znaczącego w Unii, o ile nie będzie złamany, niechybnie wywoła rebelię wśród innych państw, które często tylko pod przymusem i ze strachu podporządkowują się dyktatowi Brukseli w tej sprawie. Gdyby Polska ze sporu wyszła obronną ręką, inni też wymówiliby się od cygańskiej solidarności, która pogrąża Stary Kontynent.

W przypadku Nord Stream II sprzeciw Polski mocno uderza w interesy biznesowe Niemiec, dla których słowo solidarność w tym akurat razie dziwnie wypada z werbalnego obiegu. Niemcy solidarnie z Polską chcieliby się podzielić jedynie problemem migrantów, których sami zaprosili do Europy. W przypadku Gescheftu Solidariteat egsistiert gar nicht.

Jeżeli zaś dodać do już opisanych problemów kwestię wyrastania Polski na lidera środkowo-południowo-wschodniej części Europy, gdzie Warszawa zaczyna promować projekt Trójmorza, który może być uznany za niepożądaną konkurencję gospodarczo-polityczną przez tzw. Starą Europę, to represyjne działania Komisji Europejskiej stają się bardzo czytelne. Zepchnąć Warszawę do defensywy, uwikłać w nieistniejące spory na temat braku praworządności, by ostatecznie wymusić ustępstwa w sprawach naprawdę zasadniczych. Zasadniczych dla całej Europy, w tym oczywiście dla Litwy. Nie odkryję chyba na nowo Antarktydy i Falklandów, jeżeli stwierdzę, że nasz litewski interes polega na tym, by w zasadniczych sporach naszego zachodniego sąsiada z Brukselą, to Polska byłaby górą. Przy jej wiktorii bowiem i nasza fortuna urosłaby – to jest pewne. Bo przecież sprawy relokacji, bezpieczeństwa energetycznego czy przekierowania części potencjału gospodarczego Unii na rozwój naszego regionu - to czysty nasz, litewski, biznes.

Wydaje się więc, że w takiej sytuacji trzymać się spódnicy Kanzlerin moglibyśmy nieco mniej kurczowo, deklarując więcej solidarności z Polską, która w Unii broni też naszych interesów.

Ponadto, jeżeli byśmy dotknęli kwintesencji sporu Polski z KE, musielibyśmy uznać też, że chodzi o precedens, kiedy Komisja próbuje ingerować w wewnętrzne sprawy państwa, które nie są w jej kompetencji. Jeżeli raz na to pozwoli się zuchwałym unijnym klerkom, w przyszłości nikt nie będzie pewien, że zuchwalcy „broń atomową” nie wymierzą również w nas.

Lepiej wytrącić im ją teraz.

Tadeusz Andrzejewski