Mężowie w togach, rzecz jasna, nie mogli zadowolić oczekiwań żadnej z par. We wszystkich trzech przypadkach roszczenia zostały oddalone, ponieważ prawo litewskie nie przewiduje ani małżeństw homoseksualnych, ani takich związków partnerskich. Jest zatem oczywiste, że ci którzy domagali się małżeństw takich czy siakich od litewskiej Temidy, nie oczekiwali innych wyroków, niż odmowny. Sąd orzekł tak, jak wszyscy tego spodziewali się. Nie ma na Litwie Ustawy o neutralnych płciowo związkach partnerskich, więc i aktu prawnego brak, „na który powołując się można by było zadowolić prośbę powodów”, uzasadnił sąd w Wilnie.

Powodowie jednak wcale nie po to składali swe wnioski do sądu, by osiągnąć zadowolenie. Chodziło im o to, aby po odmownej decyzji sądu zrobić hucpę. By minister sprawiedliwości z partii „Laisvė” Ewelina Dobrowolska mogła napisać, że sądowy wyrok jest „klarowną indykacją”, która nakazuje nam wrócić do dalszego procedowania w Sejmie ustawy o związkach partnerskich jednopłciowych. Projekt jest wałkowany w parlamencie od lat. W czasach pamiętnej pandemii laisvietisy próbowali go przyjąć nawet z zaskoczenia, policzywszy za wcześnie imiennie każdego posła przebywającego w kwarantannie. Kalkulowali, że w ten sposób zdobędą większość. Zabrakło im w głosowaniu dwóch szabel. Teraz chcieliby ryć dalej ziemię, by zakiełkował wreszcie ich główny życiowy i polityczny priorytet.

W dwóch innych przypadkach pary homoseksualne domagały się dla siebie statusu „małżeństwa” na Litwie. Przy czym w jednym przypadku, by osiągnąć cel, para szła na rympał, w innym - cwaniakowała. Ci pierwsi, obywatele Litwy, nie wiadomo jakiej płci – tyle że tej samej, postanowili się ożenić (względnie wyjść za mąż) drogą sądową. Prawem nawet nie kaduka, tylko raczej na wariata. Nic, że litewskie prawo nie zna pojęcia instytucji małżeństwa dla dwóch pań czy panów, ci i tak skarżą państwo w sądzie, domagając się takiego małżeństwa prawem... na wariata właśnie. Inny przypadek, jak już wspomniałem, jest bardziej cwany. Tam obywatel (obywatelka) Litwy wszedł/ weszła w związek małżeński homoseksualny z obywatelem/obywatelką Holandii, który to związek został prawnie zarejestrowany w kraju wiatraków i tulipanów. Teraz „małżeństwo” zażyczyło sobie, by zostało ono „wciągnięte na ewidencję” na Litwie. Sprytne jak koza w cyrku, co nie...

Taki fortelik skrzętne i pojętne lobby lgbt stosuje w wielu państwach w Europie licząc, że drogą okrężną uda mu się spenetrować system prawny danego kraju, omijając jego przepisy na zasadzie inkorporacji aktu prawnego innego kraju unijnego. Takie sztuczki już były stosowane w Polsce, teraz – na Litwie. W obydwu przypadkach z wynikiem marnym. Ale sam pomysł nie wziął się znikąd. Jest on, można by powiedzieć, wcieleniem w życie słów samej przewodniczącej Komisji Europejskiej Ursuli von der Leyen, która w ramach wdrażania genderowej agendy Unii powiedziała swego czasu, że w naszej Unii tęczowe małżeństwo w jednym kraju powinno cieszyć się takim samym statusem w dowolnym innym kraju. Taka kolejna chytra unijna polityka, do której Unia nie ma ani praw, ani kompetencji. Chodzi o stworzenie precedensu i tylnym wyjściem (jak to Unia kocha) wprowadzić małżeństwa homoseksualne w tych krajach UE, gdzie są one nielegalne.

Na Litwie najbardziej skrzętna i pojętna w rzeczonej polityce jest partia „Laisvė”, która wózek genderowej agendy pcha do przodu niczym „Łysek z pokładu Idy” ciężko obładowany wóz z węglem. Wspomniana już Dobrowolska jeszcze w pandemii, gdy wszyscy walczyli z wirusem, rozprawiła się z problemem nazwisk osób transpłciowych jednym machem pióra. Nie pytając zdania Sejmu jednozgodnie podpisała rozporządzenie, na mocy którego osoba biologicznie męska będzie mogła pozyskać imię i nazwisko żeńskie, i – rzecz oczywista – osoba żeńska analogicznie będzie mogła się ogłosić męską. Jak tylko się tak poczuje. „Powinniśmy (...) wreszcie podjąć się realnych działań, by zagwarantować lepszą sytuację prawną socjalnie newralgicznej grupie społecznej – osobom transpłciowym”, zakomunikowała ministerka. A te „realne działania” są konieczne, bo „potrzeby tej grupy społecznej nie mogą i nie powinny zostawać na manowcach regulacji prawnych”. Więc żeby szybciej wyprowadzić z „manowców prawnych” wspomniane osoby i grupy minister Dobrowolska nawet nie chciała zapytać zdania posłów, uzurpując sobie prawo do decyzji wątpliwej prawnie, a która na dodatek może być brzemienna w skutkach.

Podpisała rozporządzenie dające prawo zamiany imion i nazwisk dla jednej płci na płeć przeciwną bez wymogu chirurgicznej zmiany samej płci. Wystarczy dokument litewskiej placówki medycznej albo ewentualnie placówki medycznej któregoś z państw Unii Europejskiej, zaświadczający, że u osoby zdiagnozowano transpłciowość, i sprawa załatwiona. Potem jeszcze tylko ostateczny podpis od ministerstwa sprawiedliwości i Žilvinas Dombrava, dla przykładu, przemieni się w Živilė Dombravskaitė. Fizycznie oczywiście nadal będzie Žilvinasem, ale prawnie wszyscy będą zmuszeni go traktować jako Živilė, bo tak będzie miał w papierach.

Jak postęp – to postęp. Szybko, bezprawnie, awanturniczo. A konsekwencje? Takie jak złamane życie nastolatków, pokaleczona psychika, zmaltretowane ciało. Na Zachodzie, gdzie modę na transpłciowość uwolniono dekady wcześniej, społeczeństwo właśnie w szoku odkrywa skutki tej mody. Lawinowy wzrost osób płciowo zaburzonych. Przepełnione kliniki zmieniających płeć, których właściciele w ten sposób trzaskają kasę na kolejnym szaleństwie ideologów postępu i zarazem na nieszczęściu licznych okłamanych.

Do rejonu wileńskiego postęp i nowoczesność też się już zaczyna wdzierać. Pod płaszczykiem koniecznych zmian ideolodzy wprowadzają Konia Trojańskiego w tęczowe paski. Pierwsza chorągiewka progresu zatrzepotała, zanim jeszcze mer i radni nowej kadencji zdążyli złożyć przysięgę. Na sesji inauguracyjnej tęczowa chorągiewka spoczęła dumnie na ławach konserwatywno-liberalnej koalicji i tym samym – jak należy rozumieć – ujawniony został projekt zmian, do jakich ta koalicja tak namiętnie wzywała przed wyborami. Oczywiście, wszystko w słowotoku o potrzebie nowoczesności, modernizacji i walki z zastojem. Zresztą nie był to jedyny znak nowoczesności na sesji. Radość z następujących zmian wyrażał również zaproszony na uroczystość przez socjaldemokratów prominentny polityk tej partii, nowoczesny inaczej, bo znany jeszcze z czasów ery komunistycznego jednowładztwa na Litwie Česlovas Juršenas. Lobbystów dużego byznesu, jak w okresie międzywojnia się mówiło, na sali na razie widać nie było. Dotychczas interesów swych firm w rejonie lobbować nie mogli, co napełniało ich cierpieniem. Czy będą dalej cierpieć, sprawa jest otwarta...

Gdy idzie o Radę, cierpieć będą nie tylko lobbyści, ale i tęczowa nowoczesność. Tak zadecydowali wyborcy wybierając do niej w absolutnej większości reprezentantów tradycji, rodziny i polskiej sprawy.

Tadeusz Andrzejewski,
radny rejonu wileńskiego