Dyskrecja spełnia poważną rolę w kontaktach z ludźmi. Człowiek taktowny nie interesuje się prywatnym życiem innych ludzi, nie podgląda ich zachowania.

• Gdy jednak zetkniemy się z cudzymi sprawami, trzeba wyczuć, czego należy „nie widzieć" lub „nie słyszeć", i, co najważniejsze, nie powtarzać tego znajomym i kolegom z pracy

• Spotykamy się z ludźmi różniącymi się wyglądem zewnętrznym, charakterem, kulturą osobistą. Jedni potrafią pięknie mówić, podczas gdy inni jąkają się lub seplenią. Człowiek taktowny „nie zauważy" występujących wad, nie da poznać, że cokolwiek odbiega od powszechnego wizerunku

• W przypadku, gdy spotykamy się z drobnymi uchybieniami w ubiorze, np. źle zawiązany lub przekrzywiony krawat, rozwiązane sznurowadło – nie poprawiamy i nie korygujemy, by nie zapeszyć naszego rozmówcy. Tego wymaga takt. Wyjątek od tej zasady może być dopuszczony w stosunkach przyjacielskich, w rozmowie odbywającej się w cztery oczy.

[Na podst. Edward Pietkiewicz „Dobre obyczaje"]