Wiktor Uspaskich, który w swej burzliwej karierze politycznej zaliczył tyleż wzlotów, co i bolesnych upadków, po szczęśliwych dla niego bataliach sądowych miał na zawsze odejść z wielkiej polityki.

Druga tura wyborów we Francji, która – jeżeli wierzyć sondażom – ma być jedynie formalnością, jest niezwykle zażarta. Na ulicach Paryża burdy i bandyckie ekscesy urządzają lewacy, a tymczasem faworyt wyborów Emmanuel Macron kobyłkę na ostatnią metę wyścigu zaprzągł do ostrej jazdy.

Przykłady chyba wręcz nierozwiązywalnych problemów – drugiego obywatelstwa dla posiadaczy paszportu z Pogonią czy podwójnego „w” w nazwiskach nieprawomyślnych obywateli – doprowadziły już do chaosu prawnego w naszym państwie, a nawet obnażyły chorobę jego bezwładu.

Skandaliczna ekspozycja pojawiła się na terenie Memoriału Katyńskiego, kłamliwie informująca o liczbie „tych krasnoarmiejców, którzy nie wrócili z polskiej niewoli” po wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919-1921.

8 lat sądów i ogólnie 20 lat starań, zabiegów, obijania progów nieżyczliwych najczęściej państwowych instytucji – taką cenę zapłacili wileńscy franciszkanie za odzyskanie swej własności-klasztoru przy ulicy Trockiej.

W święto Restytucji Niepodległości 11 marca telewizja litewska raz jeszcze postanowiła pochylić się nad tematem polsko-litewskich stosunków, próbując przeanalizować (audycja „Misja Wileńszczyzna”) powody załamania się budowanego przez laty strategicznego partnerstwa.

Szef dyplomacji Linas Linkevićius udał się właśnie do Genewy na 34. sesję Zgromadzenia Rady Praw Człowieka ONZ. Na sesji członkowie zgromadzenia pochylą się nad problematyką praw człowieka w takich krajach jak Syria, Iran, Korea Północna, Południowy Sudan, Ukraina czy Burundi.

Jest takie polskie powiedzonko: „Nie wylać dziecka z kąpielą”. Znaczy tyle, by nie zaszkodzić sprawie, którą akurat próbujemy naprawić.

Obiecałem sobie jakiś czas temu więcej nie komentować propagandowych tekstów warszawskiego korespondenta „Lietuvos rytas” Eldoradasa Butrimasa. Jednak ostatnia jego korespondencja znad Wisły „Wstydliwe komory przeszłości znowu nie dają spokoju” okazała się już nie tylko propagandową szmirą, ale i zwyczajną nieporadnością myślową. Obrazuje ona niemoc intelektualną autora tak dosadnie, że nie zdzierżyłem i chwyciłem za pióro.

Do tej pory na Wileńszczyźnie się mówiło do tych, którzy szczególnie nam zaleźli za skórę, że są natrętni jak naprzykrzająca się mucha na jesień, którą nie sposób odegnać inaczej niż klapnięciem tragicznym w skutkach dla muchy.