Czterolistna biała koniczyna jest byliną, która osiąga nawet do 30 cm wysokości, ma białe kwiaty zebrane w gęste główkowate kwiatostany. Roślina rozkwita już w maju i kwitnie aż do września. Jest uprawiana w wielu rejonach świata. Białą koniczynę sieje się na stanowiskach naturalnych. Roślinę można spotkać również w zaroślach, na bezdrożach, pastwiskach, przydomowych podwórkach, ogródkach i w ogrodach. Lubi żyzną, wilgotną glebę i słoneczne stanowiska.
Chociaż koniczynę białą uprawia się przeważnie jako roślinę pastewną, cenioną za dużą zawartość białka. M.in. w rejestrze roślin rolniczych Unii Europejskiej biała koniczyna jest jedną z najcenniejszych roślin pastwiskowych. J
Jednakże koniczyna biała cenna jest nie tylko dla zwierząt, ale też dla ludzi, gdyż jest to roślina lecznicza oraz bardzo miododajna.
Cenne zioło jest surowcem zielarskim, a przeważnie jej kwiaty zbierane w okresie kwitnienia.
Najczęściej są dodawane do mieszanek ziołowych przeznaczonych głównie dla chorych borykających się z reumatyzmem i artretyzmem.
Napar z kwiatów białej koniczyny jest polecany przy osłabieniu odporności, częstej zapadalności na infekcje górnych dróg oddechowych, przeziębieniu, grypie, schorzeniach kobiecych. Ponadto napar sprzyja usuwaniu toksyn z organizmu, działa wzmacniająco i przeciwbólowo.
W przypadkach chorób reumatycznych oraz stanach zapalnych żył lecznicze zioło dobrze jest dodawać również do kąpieli.
Biała koniczyna jest także doskonałą rośliną miododajną. Nektar koniczyny białej, w odróżnieniu od koniczyny czerwonej zapylanej przede wszystkim przez trzmiele, jest osiągalny dla pszczół miodnych, których języczki są krótsze niż u trzmieli.
Wydajność miodowa zwarcie rosnącej koniczyny białej, zapylanej przez pszczoły, osiąga nawet około 100 kg z hektara uprawy.
