W Wielką Środę Sanhedryn, czyli Wysoka Rada – najwyższa żydowska instytucja religijna i sądownicza w starożytnej Judei – na tajnej naradzie postanawia za wszelką cenę zgładzić Jezusa. Judasz ofiaruje swoją pomoc za srebrniki, przyrzekając śledzić Chrystusa, a gdy będzie sam – zawiadomi o tym Sanhedryn (Mt 26, 1-16; Mk 14, 1-11; Łk 22, 1-6), aby Go można było pojmać.

W Wielką Środę miała również miejsce ostatnia publiczna mowa Jezusa (J 12, 20-50).

Tego dnia podczas liturgii słowa czyta się fragment Ewangelii Mateusza o zdradzie Judasza (Mt 26, 14-25). Pierwsze czytanie przekazuje proroctwo proroka Izajasza o cierpiącym słudze Boga (Iz 50, 4-9a). W nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego śpiewa się w tym dniu dwa proroctwa Izajasza (Iz 63, 1-7 oraz Iz 53, 1-12) oraz Pasję według św. Łukasza.

Apostołowie w tym dniu przygotowywali się do święta Paschy, które miało odbyć się następnego dnia.

Według tradycji ludowej, w Wielką Środę należało kończyć przedświąteczne porządki, bo trzy ostatnie dni Wielkiego Tygodnia były czasem na duchowe przygotowanie do Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego.

Jeszcze na przełomie XIX i XX wieku w niektórych regionach Polski w Wielką Środę lub w Wielki Czwartek powszechny był zwyczaj niszczenia, wieszania, topienia lub palenia kukły, przedstawiającej Judasza.