Jest to pamiątka obrzędu, jakiemu zgodnie z żydowskim prawem w czterdziestym dniu po urodzeniu Pana Jezusa poddali się Maryja i Józef. Zanieśli Dzieciątko do świątyni jerozolimskiej, aby przedstawić Je Bogu i złożyć ofiarę.

Opis tej uroczystości znajdziemy w Ewangelii według św. Łukasza. Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego czterdziestego dnia po jego urodzeniu należało zanieść syna do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie, jak podają różne źródła, wykupić za symboliczną opłatą lub ofiarować parę synogarlic lub 2 młode gołębie.

Ofiarowanie Pańskie należy do najstarszych świąt chrześcijańskich. Było obchodzone w Jerozolimie już w IV w., zaraz po ustaniu prześladowań. Dwa wieki później pojawiło się również w Kościele zachodnim.

Od X wieku rozpowszechnił się obrzęd święcenia w tym dniu świec, tzw. gromnic, których płomień symbolizuje Jezusa – Światłość świata. Tradycyjnie dzisiejszy dzień nazywa się też dniem Matki Bożej Gromnicznej. W ten sposób uwypukla się fakt przyniesienia przez Maryję małego Jezusa do świątyni.

Według dotychczas żywotnych wierzeń ludowych, gromnica ma niezwykłą moc odwracania gromów i błyskawic, a zapalona przy osobie umierającej, ma powodować jej lekką śmierć.

Z uroczystością Matki Bożej Gromnicznej kończy się okres śpiewania kolęd, trzymania żłóbków i choinek – kończy się "przedłużony" okres Bożego Narodzenia. Liturgicznie okres ten kończy się wcześniej – Świętem Chrztu Pana Jezusa. Jednak polski zwyczaj ma swoje uzasadnienie nie tylko w dawnej tradycji, ale przede wszystkim w tym, że w Matkę Bożą Gromniczną Pan Jezus jeszcze jako Dziecię jest ofiarowany w świątyni.

2 lutego w Kościele powszechnym przypada też Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, ustanowiony przez papieża Jana Pawła II. Siostry i bracia zakonni, podobnie jak Jezus w świątyni Jerozolimskiej, ofiarowują swoje życie na wyłączną służbę Bogu.

Na podst. brewiarz.pl, pl.wikipedia.org