Może ktoś zdziwi się, że obchodzimy uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata – bo przecież stale słyszymy o takiej czy innej wojnie. Wojska tupią, sygnały alarmowe wyją. Bombardują miasta. Tyle złych, pokręconych dróg, tyle ludzkiej złości. Wreszcie – tylu niewierzących naokoło. Co to znaczy, że Chrystus króluje? Może to święto Chrystusa Króla partykularnego? Króla pobożnych zakonnic, gorliwych księży, tych, którzy przyjmują Komunię Świętą w każdy pierwszy piątek miesiąca, entuzjastów i zwolenników Ewangelii, bez której nie mogą się obyć?

To uroczystość Chrystusa, który jest Panem każdej duszy, nawet ciasnej i grzesznej. Króla, który swojego panowania nie narzuca siłą. Godzi się być zelżony, odrzucony, nieodczytany, zepchnięty, sponiewierany, tak jak zezwolił na to przed Piłatem.

Jednakże ten pozornie poniżony Król – czasem powoli, czasem nagle – budzi sumienia, odsłania nędzę grzechów, pustkę życia bez prawdziwej miłości i poświęcenia, przerażenie łotrów wobec śmierci.

Przedziwny Król. Nie widzimy Go, a klękamy przed Nim. Poniżony, a zawsze zwycięża. Ten, z którym każdy spotka się kiedyś sam na sam, aby przyznać, jaki naprawdę jest.

Ks. Jan Twardowski

Rota