Kolkwicja chińska (Kolkwitzja amabilis) jest dekoracyjnym, obficie kwitnącym krzewem liściastym, a naturalnie występuje w środkowych Chinach. Jednakże ze względu na swoje walory estetyczne szybko rozpowszechniła się jako roślina ogrodowa w Europie. Do Europy przybyła na początku XX wieku. Nazwę nadano tej roślinie dla upamiętnienia niemieckiego profesora botaniki Richarda Kolkwitza. Natomiast łacińska nazwa brzmi „amabilis”, czyli „godny kochania, miły”.
W zależności od odmiany roślina może osiągać do 3 m wysokości. Liście jesienią przebarwiają się na purpurowy kolor, są eliptyczne, owłosione, o gładkich brzegach i osiągające od 3 do 7 cm długości. Natomiast kwiatostany kolkwicji chińskiej rozwijają się późną wiosną – na przełomie maja i czerwca. Zebrane w baldachogrona po 8-10 sztuk przybierają jasnoróżową barwę, z żółtą plamką w gardzieli i wydzielają bardzo przyjemny zapach.
Kwitnienie tego dekoracyjnego krzewu trwa około trzech tygodni. Po przekwitnięciu zamiast kwiatów pojawiają się atrakcyjne, szczeciniasto owłosione owocostany.
Inną cechą, która charakteryzuje kolkwicję chińską, są jej długie, rozgałęzione liczne pędy, uginające się pod ciężarem kwiatów, nadając krzewowi niezwykle urokliwą formę.
Krzewy, w zależności od odmiany, różnią się wysokością, kształtem liści, budową kwiatostanów oraz ich barwą.
Kolkwicja chińska jest bardzo prosta w uprawie. Jest odporna na suszę, mrozy oraz zanieczyszczenie powietrzne. Roślina, w drodze wyjątku, może przemarznąć jedynie w bardzo surową zimę z powodu braku pokrywy śnieżnej czy innej osłony ochronnej.
Kolkwicję najlepiej sadzić w miejscach ciepłych, słonecznych i osłoniętych od wiatrów. Chociaż rośnie też na stanowiskach cienistych, ale w takich miejscach kwitnie znacznie słabiej.
Choć kolkwicja chińska preferuje podłoże żyzne, gliniasto-piaszczyste, przepuszczalne, o lekko kwaśnym lub obojętnym odczynie umiarkowanie wilgotnym, ale w zasadzie nie ma odnośnie gleby specyficznych wymagań.
Podczas intensywnego wzrostu i kwitnienia roślina potrzebuje regularnego nawadniania, szczególnie podczas suszy, ale nie wymaga szczególnego nawożenia. Do zachowania rośliny w dobrej kondycji wystarczy co 2-3 lata zastosować uniwersalny nawóz mineralny, a najlepiej o spowolnionym działaniu. Natomiast wiosną, aby wzbogacić glebę w materię organiczną, trzeba podsypać krzew warstwą kompostu.
Kolkwicja chińska świetnie prezentuje się w formie naturalnej, gdyż ma niezwykle dekoracyjny pokrój, ale dobrze znosi też cięcie. Jej pędy można skracać oraz przeprowadzać cięcie odmładzające, prześwietlające bądź sanitarne. Przycinanie rośliny przeprowadza się zaraz po kwitnieniu, wczesnym latem, a najlepiej tego dokonać w pochmurny, ale bezdeszczowy dzień. Podczas cięcia należy skracać pędy o 1/3 ich długości, tuż nad zdrowym pąkiem przy pomocy ostrego sekatora lub nożyc. Cięcie powinno być lekko ukośnie, by przy tym rana po cięciu była jak najmniejsza.
Rozmnażanie kolkwicji najczęściej odbywa się poprzez sadzonki zielone, które pobiera się pod koniec czerwca. Sadzonki umieszczone w mieszaninie torfu i czystego piasku rzecznego i okryte folią lub słoikiem, by zachować wysoką wilgotność powietrza, wytworzą korzenie w ciągu 3-5 tygodni.
Kolkwicję można rozmnożyć też z nasion, ale jest to bardziej pracochłonne i czasochłonne zajęcie.
Największym atutem kolkwicji chińskiej jest jej odporność na prawie wszystkie choroby i szkodniki. Największym zagrożeniem dla niej są tylko choroby grzybowe.
Kolkwicja chińska najlepiej prezentuje się sadzona pojedyńczo, dobrze wygląda też posadzona w grupach jednogatunkowych. Dlatego może być zastosowana w większych ogrodach przydomowych i parkach, jak też nadaje się do tworzenia szpalerów i żywopłotów.
