Uroczystości rozpoczęły się w wileńskiej świątyni pw. ś. ś. Piotra i Pawła, gdzie w sobotę Mszę św. celebrowali: wikariusz parafii ks. Andrzej Byliński i delegat biskupa polowego WP generała Józefa Jana Guzdka – ks. major Stanisław Denys z Giżycka.

Nabożeństwo rozpoczęło się odśpiewaniem hymnu narodowego Polski. Podniosłego charakteru przedsięwzięciu nadała asysta honorowa Wojska Polskiego oraz oprawa artystyczna Reprezentacyjnego Zespołu Wojska Polskiego. Udział wzięli również polscy dyplomaci na Litwie: konsul generalny Stanisław Cygnarowski, attache wojskowy płk Mirosław Wójcik. Wileńskie środowisko reprezentowali przedstawiciele środowisk kombatanckich w Wilnie, Polskiego Stowarzyszenia Medycznego na Litwie oraz Społecznego Komitetu Opieki nad Starą Rossą, specjalnie na tę okazję przybyli krewni śp. Kazimierza Malanowicza.

Pomnik został odrestaurowany dzięki lekarzom braciom Zbigniewowi i i Krzysztofowi Kopocińskim ze 105. Kresowego Szpitala Wojskowego w Żarach, mieście położonym w zachodniej Polsce nieopodal granicy z Niemcami.

Konserwacji pomnika dokonał dr hab. Janusz Smaza, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie wraz ze swoim uczniem Piotrem Owczarkiem. Profesor Smaza jest znanym na całym świecie konserwatorem, pracował nad pomnikiem Ignacego Domeyki w Chile, Tadeusza Kościuszki w Szwajcarii, dokonał wielu prac konserwatorskich w Syrii, Libii, a także na Cmentarzu Łyczakowskim i Orląt we Lwowie. Odnawiał również pomniki na wileńskiej Rossie. Konserwacja nagrobka Malanowicza w Wilnie pochłonęła 20 tysięcy złotych, jednak, jak podkreślili bracia Kopocińscy, niektóre prace związane z odnową dr Smaza dokonał nieodpłatnie.

Teresa Worobiej

Kazimierz Malanowicz urodził się w 1884 roku w Brześciu. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Od 1922 r. zamieszkał w Wilnie i jako asystent anatomopatologa (specjalista w zakresie anatomii patologicznej) pracował w zakładzie Anatomopatologii Uniwersytetu im. Stefana Batorego. Mieszkał przy ulicy Dobrej Rady 1, niedaleko Zakretu. Był kierownikiem pracowni bakteriologicznej szpitala wojskowego na Antokolu (dzisiaj szpital paliatywny im. Sapiehy). Ukoronowaniem jego kariery wojskowej było objęcie funkcji komendanta 3. Szpitala Okręgowego w Grodnie. Zmarł w 1933 roku i, zgodnie z życzeniem, został pochowany w Wilnie.