Maria Karłowska (imię zakonne Maria od Jezusa Ukrzyżowanego) urodziła się 4 września 1865 r. w majątku Słupówka, obecnie Karłowo w powiecie nakielskim, zmarła 24 marca 1935 r. w Pniewitem – polska zakonnica, mistyczka, dziewica, założycielka i pierwsza przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej oraz błogosławiona Kościoła katolickiego.

Pochodziła z wielodzietnej rodziny ziemiańskiej. Była jedenastym dzieckiem w rodzinie. Dzieciństwo i młodość spędziła w Poznaniu. Tam w 1882 r., jako siedemnastoletnia dziewczyna, pod wpływem przemyśleń duchowych złożyła przed spowiednikiem ślub dozgonnej czystości. W tym też roku w odstępie dwóch miesięcy zmarli jej rodzice. Po ich śmierci udała się do Berlina, gdzie odbyła kurs kroju i szycia, by móc pracować w Poznaniu w pracowni swojej starszej siostry i jednocześnie matki chrzestnej Wandy jako instruktorka zatrudnionych tam dziewcząt. W 1886 r. przyjęła sakrament bierzmowania.

Kluczowym momentem w jej życiu okazało się spotkanie w listopadzie 1892 r., w domu państwa Grześkowiaków, w jednej z poznańskich kamienic, gdzie przypadkowo poznała biedną dziewczynę Frankę, zwracając w ten sposób uwagę na dziewczęta zaniedbane oraz opuszczone. Oddając się następnie pracy dobroczynnej, by móc im pomóc na miarę swoich możliwości, przy poparciu Kościoła urządziła w mieszkaniu swojej przyjaciółki Klementyny Jaworskiej przy ulicy Naumanna (dzisiejszej Inżynierskiej) ochronkę dla pierwszych pięciu dziewcząt, a następnie rozszerzyła ją na ulicy Szewskiej. Miejscami jej działania w poszukiwaniu słabych i zagubionych moralnie dziewcząt były: bramy kamienic, cmentarze, ulice, domy publiczne, więzienia czy oddziały dla chorych wenerycznie.

W 1894 r. założyła Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej i opracowała jego konstytucję, a także podręczniki ascetyczne, wychowawcze i praktyczne, zawierające wyczerpujące wskazania. Jej pracę charytatywną dostrzegła hrabina Aniela Potulicka, ofiarując w Winiarach (obecnie dzielnica Poznania) zabudowania gospodarcze z 4 hektarami gruntu, na którym w latach 1895-1908 zbudowano dom dla 70 osób. 20 czerwca 1902 r. Maria Karłowska wraz z kilkoma współpracownicami złożyły śluby zakonne, dodając jako czwarty – ślub poświęcenia się pracy nad osobami zagubionymi moralnie, a 13 kwietnia 1909 r. biskup Edward Likowski zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej na prawie diecezjalnym.

Jej praca społeczna na rzecz ubogich, chorych i rozbitych rodzin Poznania zaowocowała założeniem zakładów wychowawczo-resocjalizacyjnych i szpitali dla chorych wenerycznie, dla dziewcząt i kobiet „z ulicy” pod nazwą Domów Dobrego Pasterza.

Poza Winiarami zorganizowała placówki w Wiktorynie koło Lublina, Toruniu, Łodzi, w Pniewitem i Topolnie, Jabłonowie Pomorskim tworząc fabrykę biszkoptów, wzorcowe gospodarstwa i szkołę gospodarczą. Założyła dziewięć ośrodków, w których opiekę i pomoc znalazły kobiety z marginesu społecznego.

Zmarła w opinii świętości 24 marca 1935 r. w domu zakonnym w Pniewitem koło Chełmna w wyniku niedomogi mięśnia sercowego. Cynkową trumnę z okienkiem ponad twarzą z ciałem zmarłej złożono tymczasowo w wymurowanym grobowcu ziemnym obok wejścia do kościoła. Miejsce to jest dziś zaznaczone tablicą pamiątkową. Ekshumacja z grobowca odbyła się 31 sierpnia 1935 r. z przeniesieniem do specjalnego sarkofagu z białego piaskowca znajdującym się pod kaplicą domu generalnego w Jabłonowie Pomorskim, a w dniach 28-30 kwietnia 1978 r. dokonano rekognicji jej zwłok.

17 marca 1965 r. w Pelplinie rozpoczął się proces jej beatyfikacji. 27 marca 1987 r. Stolica Apostolska wydała dekret o ważności postępowania diecezjalnego, po czym złożono w 1991 r. tzw. positio, wymagane w dalszej procedurze beatyfikacyjnej. Papież św. Jan Paweł II 11 lipca 1995 r. zezwolił na promulgowanie dekretu o heroiczności jej życia i cnót. Odtąd przysługiwał jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.

Do beatyfikacji potrzebny był cud za jej wstawiennictwem. Po jego zgłoszeniu oraz postępowaniu diecezjalnemu Stolica Apostolska 6 października 1995 r. wydała dekret o ważności postępowania diecezjalnego w tej sprawie. Następnie po przeprowadzonym postępowaniu 27 czerwca 1996 r. w komisji lekarskiej i sesji konsultorów teologicznych 6 grudnia 1996 odbyła się 25 lutego 1997 r. sesja kardynałów i biskupów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, która zaakceptowała dokumentację procesu. 8 kwietnia 1997 r. Stolica Apostolska wydała dekret o zakończeniu postępowania w sprawie cudu, wyrażający zgodę na jej beatyfikację.

Uroczysta beatyfikacja nastąpiła podczas jednego z etapów pielgrzymki św. Jana Pawła II do Polski, 6 czerwca 1997 r., wraz z jednoczesną beatyfikacją Czcigodnej Służebnicy Bożej Bernardyny Marii Jabłońskiej, która odbyła się pod Krokwią w Zakopanem.

Polskie władze naczelne decyzją prezydenta Polski Ignacego Mościckiego odznaczyły ją zarządzeniem z 25 maja 1928 r. za zasługi na polu pracy społecznej Złotym Krzyżem Zasługi.

15 czerwca 1997 r. w domu generalnym Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej bp Andrzej Suski poświęcił odnowioną kaplicę i nadał jej tytuł Diecezjalnego Sanktuarium Błogosławionej Marii Karłowskiej. Relikwie Matki Marii Karłowskiej są złożone w specjalnym relikwiarzu, otoczonym symbolicznym wianuszkiem stylizowanych figur owieczek, eksponowanym w ołtarzu głównym, w domu generalnym w Jabłonowie Pomorskim. 

5 czerwca 2009 r. bł. Maria Karłowska została patronką miasta Jabłonowo Pomorskie.