Święto Ofiarowania Pańskiego, przypadające czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu, jest pamiątka ofiarowania przez Maryję i Józefa swojego pierworodnego Syna, Jezusa, Bogu w świątyni jerozolimskiej.

To jedno z najstarszych świąt chrześcijańskich. W Jerozolimie Ofiarowanie Pańskie obchodzono już w IV wieku. Dwa wieki później pojawiło się również w Kościele zachodnim.

Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga, dlatego czterdziestego dnia po jego urodzeniu należało zanieść syna do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie wykupić za symboliczną opłatą.

W polskiej tradycji katolickiej Ofiarowanie Pańskie obchodzone jest jako święto Matki Boskiej Gromnicznej. Począwszy od IX wieku wierni w tym dniu przynoszą do kościoła świece do pobłogosławienia, zwane gromnicami. Nazwa ta wywodzi się od słowa „grom”, gdyż zapalano je w czasie burzy, stawiano w oknie i modlono się o oddalenie piorunów.

Po powrocie do domu dawniej wypalano płomieniem gromnicy krzyż na belce sufitu. Zapalenia gromnicy i wkładanie jej w ręce umierającego oznacza, że na wzór „roztropnych panien” wychodzi on z płonącą lampą na spotkanie swego Oblubieńca.

W Ofiarowanie Pańskie, obchodzimy też Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, ustanowiony przez papieża Jana Pawła II.