Franciszkanin konwentualny o. Melchior Józef Fordon, urodzony w Grodnie w 1862 r., przez pewien okres był spowiednikiem i ojcem duchownym św. Maksymiliana Kolbego.
Był blisko związany z Wilnem, gdzie uczył się w seminarium duchownym. W 1887 r. przyjął w Kownie święcenia kapłańskie. Służył m.in. w parafii Wszystkich Świętych w Wilnie, w Białej Wace, gdzie później wybudował kościół. Przez jakiś czas mieszkał w Ponarach, w kaplicy cmentarnej. Po złożeniu w Krakowie pierwszych ślubów zakonnych powrócił do diecezji wileńskiej, do Waki Murowanej. Osiedlił się w pobliskim Landwarowie, jako gość księcia Tyszkiewicza, pełniąc oficjalnie rolę kapelana w jego posiadłości.
Po I wojnie światowej przyczynił się do powrotu franciszkanów na Ziemie Białoruskie i Wileńskie. Został mianowany gwardianem odzyskanego klasztoru w Wilnie. Był inicjatorem budowy kościołów w Porudominie i kościoła Najświętszego Serca Jezusa w Wilnie.
Fordon zmarł 27 lutego 1927 r. w Grodnie i tamże pochowany na cmentarzu miejskim. W 2003 roku odbyła się ekshumacja oraz przeniesienie jego ciała do sarkofagu w kościele Matki Bożej Anielskiej w Grodnie.
Wśród 11 Sług i Służebnic Bożych, których heroiczność cnót została uznana przez watykańską Kongregację znajduje się też czcigodny Sługa Boży Jan Pietraszko, biskup pomocniczy archidiecezji krakowskiej.
Heroiczność cnót została uznana także w przypadku 5 kapłanów: dwóch z Włoch, po jednym z Hiszpanii i z Meksyku oraz księdza obrządku syromalabarskiego z Indii i 3 sióstr zakonnych: 2 z Włoch i jednej ze Stanów Zjednoczonych oraz jednego katolika świeckiego, Włocha, Carlo Tancredi Falletti Di Barolo, współzałożyciela żeńskiego zgromadzenia zakonnego.
Kongregacja ds. Kanonizacyjnych została upoważniona także do uznania za męczeńską śmierć niemieckiego pallotyna ks. Richarda Henkesa, zamęczonego z nienawiści do wiary w obozie koncentracyjnym w Dachau w 1945 r.
Na podst. vaticannews.va, pl.wikipedia.org, inf. wł.
