Longin Komołowski urodził się 5 stycznia 1948 r. w Czaplinku. Był absolwentem wydziału Budownictwa Okrętowego Politechniki Szczecińskiej. Od 1964 r. pracował w Stoczni Szczecińskiej. W czasie wydarzeń grudniowych w 1970 r. brał udział w strajku okupacyjnym w zakładzie. W 1980 r. uczestniczył w strajku w Stoczni Szczecińskiej.

W „Solidarności” działał od powstania związku. W 1981 r. należał do grupy roboczej opracowującej projekty ustaw o samorządzie pracowniczym i przedsiębiorstwie państwowym. Po wprowadzeniu stanu wojennego współorganizował podziemne struktury „Solidarności” w Szczecinie. W latach 1988–1989 współtworzył Międzyzakładowy Komitet Organizacyjny „Solidarności”. Był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez Służbę Bezpieczeństwa.

W 1989 r. został przewodniczącym Komitetu Zakładowego NSZZ „S” w Stoczni Szczecińskiej oraz wiceprzewodniczącym Zarządu Regionu Szczecińskiego. W latach 1990–1997 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Regionu Pomorza Zachodniego, członka prezydium KK oraz członka Komisji Krajowej.

W 1994 r. pracował w Komisji Trójstronnej do spraw Społeczno-Gospodarczych, był posłem na Sejm III i VI kadencji, ministrem pracy w latach 1997–2001, wiceprezesem Rady Ministrów w rządzie Jerzego Buzka. Był też prezesem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego, a od 2010 r. – prezesem Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. W lutym 2015 r. był mediatorem w konflikcie między zarządem a pracownikami Jastrzębskiej Spółki Węglowej.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz odznaczeniem kościelnym Ordynariatu Polowego WP Milito Pro Christo.

Był Wielkim Przyjacielem Polaków na Kresach. Często odwiedzał Rodaków na Litwie.