Wileński Oddział Terytorialny Departamentu Dziedzictwa Kultury informuje, że w marcu 2020 roku wydał zezwolenie na prowadzenie prac remontowych tego zabytku.
„Prace elewacyjne (konserwacyjne, remontowe) wykonywane są zgodnie z wykonanymi w 2019 roku badaniami polichromii. W ich trakcie ustalono, że pierwotna warstwa malarska (z 1743 r.) pogłębionych płaszczyzn ścian fasady kościoła – głęboka czerwona ochra (czerwony tlenek żelaza). Pigmenty tlenków żelaza są stabilne zarówno w roztworach wodnych, jak i olejowych i nadają się do malowania ścian ze względu na ich wysoką stabilność w reakcji z alkaliami. Nie są wrażliwe na wpływy atmosferyczne ani pochodne chemiczne” – tłumaczy na swojej stronie internetowej Wileński Oddział Terytorialny Departamentu Dziedzictwa Kultury.
Specjaliści tej placówki podają, że badania wykazały, iż pierwotna warstwa obrzeży okiennych, pilastrów, gzymsów, fryzów – to ciepły odcień białego koloru, sztukateria – szara. Z najnowszych badań wynika, że w okresie baroku sztukaterie wileńskich kościołów (św. Rafała Archanioła, Wniebowstąpienia Pańskiego (misjonarzy), Bazylianów, św. Teresy) pomalowane były na szaro. Badacze rekomendowali malować kościół św. Katarzyny barwami ustalonymi według najnowszych badań.
Budowa kościoła św. Katarzyny ruszyła w 1622 roku. W 1632 roku nowo wybudowana świątynia została poświęcona. Po pożarze w 1655 roku, dzięki wsparciu magnata Feliksa Paca, ruszyła odbudowa kościoła. W 1733 roku świątynia znów uległa spaleniu – pozostały mury i sklepienia. W 1741 roku architekt Jan Krzysztof Glaubitz zobowiązał się odbudować obiekt sakralny. Na podstawie zachowanej daty na kratkach wieży (1743 rok) można wywnioskować, że tego roku prace dobiegły końca. W kolejnych latach zmieniono wygląd elewacji głównej: przebudowano fronton, podwyższono wieże, wzniesiono absydy. Zbudowano też nowy ołtarz, mównicę, sklepienia naw i in. Dokonano też innych zmian architektonicznych.
