23 maja 2015 r. 16:00
W holu będzie działała wystawa, ilustrująca życiorys Zofii Gulewicz.
Wstęp wolny
***
Zofia Gulewicz (1915-1998) - solistka baletu Teatru Wielkiego w Warszawie choreograf zespołu „Wilia"
Pani Zofia Gulewicz – choreograf z prawdziwego zdarzenia, oddana całym sercem i duszą zespołowi – absolwentka przedwojennej Warszawskiej Szkoły Baletowej. Tańce w układzie Pani Zofii cieszyły się ogromnym powodzeniem. Była to osoba bardzo subtelna i skromna, zawsze starała się pozostawać na uboczu i nieraz sami zespolacy wyprowadzali ją na bardziej widoczne miejsce. Kosze kwiatów, jakie otrzymywała, świadczyły o Jej popularności. Wszyscy członkowie zespołu darzyli Panią Zofię wielkim szacunkiem.
Zofia Gulewicz, z domu Wernicka, urodziła się w roku 1915 w Warszawie. Już w dzieciństwie dostrzeżono u niej talent do sztuki tanecznej, dzięki któremu ukończyła szkołę artystyczno-baletową Teatru Wielkiego w Warszawie. W latach przedwojennych wyszła za mąż za inżyniera Arseniusza Gulewicza, którego rodzina pochodziła z Kolonii Wileńskiej. Los tak pokierował panią Zofią, że na początku wojny znalazła się w Wilnie, którego już nigdy nie opuściła. Od prawie początku istnienia zepołu "Wilia" pani Zofia przez ponad 40 lat kierowała grupą taneczną. Z. Gulewicz układała polskie tańce także dla litewskich zespołów i teatrów. Lata jej działalności w zespole - to także lata poświęcone pracy dla krzewienia polskości na Wileńszczyźnie.
Podczas swej choreograficznej pracy pani Zofia wykształciła spore grono nie tylko tancerzy, ale i choreografów, którzy podjęli się podobnej pracy, opiekując się tancerzami na wzór swojej mistrzyni. Zofia Gulewicz pomagała roztańczyć się takim zespołom Wileńszczyzny jak: "Wilenka", "Mereczanka", "Prząśniczka", "Wileńszczyzna", "Świtezianka", "Solczanie", "Niemieżanka", "Strumyk", "Zgoda", "Gromada", zespołom ze szkół nr 5, 14, im. Jana Pawła II w Wilnie, w Starych Trokach, Rudominie i Pomaturalnej Szkole Rolniczej w Białej Wace.
Wszyscy, którzy osobiście poznali panią Zofię, wspominają ją jako osobę pełną życzliwości, dobroci i pokory. Była ona dla tych, których gromadziła wokół siebie i tańca, ostoją i filarem polskości. We wdzięcznej pamięci potomnych jest pani Zofia wzorem wysokiej kultury polskiej i wielkiego patriotyzmu.
