Borowika szlachetnego spotka się zarówno w lasach liściastych, jak i iglastych, a najczęściej ukrywa się on pod świerkami, ponieważ może łatwiej wiązać się z korzeniami tych drzew w procesie mikoryzy. Lubi też być w towarzystwie muchomorów.

Borowika szlachetnego łatwo rozpoznać, ma zaokrąglony matowy kapelusz w pięknym brązowym kolorze oraz gruby trzon, a rurki, czyli hymenofor, są białe albo kremowe. Natomiast u starszych okazów żółtawe, czasami nawet seladynowe i nieco twardsze.

Jest to gatunek charakterystyczny, ale przez nieopatrzność borowiki można pomylić z goryczakami żółciowymi (grzybami trującymi). Dlatego nie należy pośpiesznie grzyby zrywać, ale przede wszystkim należy zwrócić uwagę na kolory. Goryczak ma nieco żółtawy kapelusz, a jego rurki przy dotknięciu przyjmują barwę różowawą i są bardzo gorzkie.

Szlachetność borowika polega nie tylko na jego arystokratycznym wymaganiu odnośnie środowiska, gdzie się krzewi, ale również wynika z jego zawartości. Zawiera on dużo białka i chociaż wielkiej części tego białka się nie strawi, to najważniejsze jest to, że ten leśny arystokrata dostarcza fosfor, żelazo, magnez oraz witaminy z grupy B.