Zgodnie z częścią 1 artykułu 3.89 Kodeksu Cywilnego Republiki Litewskiej za osobiste mienie współmałżonków uznawane jest następujące mienie: nabyte przez współmałżonków osobno przed zawarciem związku małżeńskiego; sprezentowane współmałżonkowi lub przez niego odziedziczone po zawarciu związku małżeńskiego, jeżeli w umowie o darowiźnie lub w testamencie nie jest podane, że mienie przekazywane jest na małżeńską wspólnotę majątkową; przedmioty osobistego użytku współmałżonków (obuwie, ubranie, narzędzia działalności zawodowej); prawa własności indywidualnej i przemysłowej, z wyjątkiem dochodów, pobieranych z działalności intelektualnej; środki i przedmioty potrzebne do osobistego biznesu współmałżonka, z wyjątkiem środków i przedmiotów przeznaczonych do biznesu, który prowadzą obaj współmałżonkowie; środki, które jeden ze współmałżonków otrzymał jako odszkodowanie lub inną rekompensatę za uszczerbek na zdrowiu bądź zadośćuczynienie moralne, docelowe wsparcie materialne oraz inne świadczenia, które są wyłącznie związane jedynie z osobą współmałżonka, który je otrzymał, prawa, których nie wolno przekazać innym osobom; mienie nabyte przez współmałżonka ze środków osobistych lub ze środków otrzymanych z realizacji mienia będącego jego osobistą własnością, jeżeli w momencie nabycia tego mienia była wyraźnie wyrażona wola współmałżonka do nabycia mienia na własność osobistą.

W tym przypadku, jeżeli w umowie darowizny domu nie jest podane, że mienie przekazywane jest w małżeńską wspólnotę majątkową, dom będzie uważany za osobistą własność współmałżonka i podczas rozwodu nie byłby dzielony. Jednakowoż mienie, które jest własnością osobistą jednego ze współmałżonków, mogłoby zostać uznane przez sąd za małżeńską wspólnotę majątkową, gdyby zostało ustalone, że w trakcie trwania małżeństwa mienie to zostało w znaczący sposób ulepszone ze wspólnych środków współmałżonków lub ze środków i pracy innego współmałżonka (remont kapitalny, rekonstrukcja, przekształcenie i in.).

Oprócz tego, zgodnie z częścią 1 artykułu 3.123 Kodeksu Cywilnego uwzględniając interesy nieletnich dzieci, stan zdrowia jednego ze współmałżonków lub jego sytuację materialną bądź inne ważne okoliczności, sąd może odstąpić od zasady równych części wspólnego mienia współmałżonków i przysądzić jednemu ze współmałżonków większą część mienia. Kryteria te sąd powinien również uwzględnić rozwiązując kwestię sposobu podziału wspólnego majątku. Należy również podkreślić, że w przypadku, gdy pomieszczenie mieszkalne jest własnością jednego ze współmałżonków, sąd na mocy swojej decyzji może ustanowić użytkowanie (łac. ususfructus) i pozostawić w nim innego współmałżonka, jeżeli to z nim po zerwaniu małżeństwa mają mieszkać nieletnie dzieci.

"Tygodnik Wileńszczyzny"