Pierwszą wzmiankę historyczną o adwencie spotykamy w jednym z dekretów synodu, odbytego w hiszpańskiej Saragossie, w 380 roku. W tym czasie adwent istniał w Hiszpanii i w Galii. Jednak dokładniejsze dane posiadamy z wieku V i VI. Na wzór Wielkiego Postu trwał on w niektórych stronach 40 dni, a rozpoczynał się od św. Marcina (11 listopada) i trwał do Bożego Narodzenia. Obowiązywał wówczas post, chociaż w formie nieco łagodniejszej niż w Wielkim Poście. Nadto obowiązywała abstynencja małżeńska, zakaz wojen, wesel i zabaw hucznych. Charakter tego okresu był wybitnie pokutny. W niektórych okolicach adwent zaczynał się znacznie wcześniej, bo uroczystością Podwyższenia Krzyża. W Rzymie zwyczaj obchodzenia adwentu datuje się od początku wieku VI. Obejmował on cztery tygodnie przed Bożym Narodzeniem. Ten zwyczaj utrwalił się dzięki prymatowi liturgii rzymskiej w całym świecie katolickim, łacińskim.
Symbole adwentowe:
Specjalny kalendarz adwentowy, który służył do odliczania dni od pierwszego dnia grudnia do Wigilii Bożego Narodzenia, a jego pomysł pochodzi z XIX wieku od niemieckich luteranów.
Roratka – czyli dodatkowa świeca zapalana podczas rorat, ozdobiona białą lub niebieską wstążką, symbolizująca Maryję. Zwyczaj umieszczania jej na ołtarzu pochodzi z czasów Bolesława Wstydliwego (XIII w.). Wówczas na początku adwentu przed ołtarzem w katedrze stawali przedstawiciele wszystkich siedmiu stanów: król, prymas, senator, szlachcic, żołnierz, kupiec, chłop – trzymając w dłoniach zapalone świece każdy oznajmiał zebranym: Jestem gotów na sąd Boży.
Wieniec adwentowy – upleciony z gałązek drzew iglastych ozdobiony czterema czerwonymi świecami, symbolizującymi cztery niedziele adwentu. Zawiesza się go pod sufitem w domach i świątyniach lub ustawia w widocznym miejscu. Świece zapala się w kolejne niedziele adwentu (najpierw jedną, potem dwie itd.).
"Rota"
