Utrzymanie zakotwiczonego w Kłajpedzie gazoportu kosztuje Litwę 290 tysięcy euro dziennie. Umowa o jego leasingu od norweskiej spółki Höegh LNG opiewa na 10 lat. Kto chce, niech liczy, ja się boję.

Skoro opakowanie naszej nowo nabytej energetycznej niepodległości jest tak kosztowne, to może chociaż zawartość opłacalna? Skądże. Podły „Gazprom" – dodając do krzywdy zniewagę – tak obniżył Litwie (zresztą całej Europie) cenę gazu, że norweski, w który zaopatrujemy gazoport, jest jak perfumy z najwyższej półki. Choć pięknie pachnie wolnością, odstrasza ceną. Toteż odbiorcy na gaz z „Independence" nie lecą. Zawiodło przekonanie, że obstalowując sobie gazoport ponad własne potrzeby przy okazji wyświadczamy wielką przysługę sąsiadom. Łotwa gazu z „Independence" nie chce, Estonia też się stawia. Właśnie ogłosiła, że chce mieć własny. Nie gaz, gazoport.

Nie dziw, że z wielu politycznych głów strzelają dziś desperackie pomysły, co zrobić, by gazoport nie puścił nas z torbami. Jedni proponują „zakonserwowanie" ustrojstwa, czyli zawieszenie eksploatacji. Inni – słusznie twierdząc, że to nie telewizor i nie da się go jednym pstryknięciem wyłączyć – domagają się od rządzących szukania, komu by ten drogi gaz wtrynić. I Sejm – na wniosek rządu – się stara. Próbuje ustawowo zobligować wszystkich odbiorców do partycypowania w kosztach utrzymania cacka.

Z bardzo oryginalnym pomysłem wystąpił szef sejmowej komisji energetyki Ričardas Sargūnas, który oświadczył, że do huśtającego się w Kłajpedzie statku powinien dorzucić się... „Gazprom". A i prawda, wszak sprawiliśmy go sobie wyłącznie z obawy przed kaprysami tego rosyjskiego koncernu. Są też tacy, którzy proponują wypchać gazoport gdzieś na Morze Północne, by się tam spokojnie, a mniej dla Litwy kosztownie, bujał. I mnie się ten pomysł podoba najbardziej. Zwłaszcza, gdybyśmy jeszcze na jego pokład władowali wszystkich decydentów, którzy nam tę rujnującą przygodę zafundowali. I niech by się tam, z dala od Litwy – „łaskawcy" – bujali. Żal tylko, że to nie zwolni nas ani z kosztów utrzymania „bujaczka", ani z umowy na zakup droższego niż rosyjski norweskiego gazu, którą zawarliśmy na 5 lat, bez możliwości renegocjacji.

W obliczu powyższego, gdy Zigmantas Balčytis, obecnie europarlamentarzysta – w przeszłości lewicowy minister to tego, to owego – upiera się, że Litwie niezwłocznie potrzebna jest chociażby malutka, ale własna atomowa elektrowienka, bo w przyszłości może się zdarzyć, że będziemy kupowali energię pochodzenia białoruskiego... robi mi się niedobrze. Zwłaszcza że nie chodzi nawet o to, iż będziemy zmuszeni do kupowania prądu bezpośrednio u humorzastego Łukaszenki. Balčytisa mierzi myśl, że gdy już Białorusini machną swoją (a tak naprawdę zafundowaną im przez Kreml) atomową elektrownię, wyprodukowana przez nich energia trafi na giełdę, a stamtąd do nas. Pfuj... W tej sytuacji rzeczywiście musowo nam budować własną EA.

A skoro już tak, to może wykopmy jeszcze „na wsiakij pażarnyj" niewielką kopalenkę. I cóż z tego, że złóż węgla nie mamy. Mamy za to dobre chęci i, jak widać – niepohamowany pęd do luksusowych ekstrawagancji. Niby nie tylko my w Europie jesteśmy uzależnieni od rosyjskiego gazu, nie tylko my nie mamy atomowych elektrowni (Austriacy i Szwajcarzy też nie, a Niemcy swoje właśnie stopniowo zamykają), ale tylko my, chcąc się napić piwa, kupujemy browar. Inni inwestują w to, co im najlepiej wychodzi, co jest gwarancją gospodarczego sukcesu, w dodatku zaś potrafią oddzielać sprawy polityczne od biznesowych, przez co żadne wybryki i chimery „Gazpromu" nie są w stanie ich niepodległością, czyli Independence, zachwiać.

Lucyna Schiller