Co prawda w naszym kraju jeszcze nie namierzono żadnej osoby w tym stroju, ale „kas gali paneigti?", że wśród 325 emigrantów, których Litwa zobowiązała się przyjąć w ciągu najbliższych dwóch lat, nie trafi się jakaś uburkowiona. Poseł Paulauskas takiemu przebierańcowi nie przepuści, zwłaszcza że strój ów przeszkadza w identyfikacji zarówno płci, jak i zamiarów „burkonoścy", co może stanowić zagrożenie dla narodowego i publicznego bezpieczeństwa Litwy. Nie dziw, że szef odpowiadającego za to bezpieczeństwo komitetu odgraża się, iż jeżeli nasz rząd nie machnie stanowczego antyburkowego zakazu, to on – Paulauskas – zajmie się tym osobiście.

Niby w dobie rozpasanego międzynarodowego terroryzmu taki czujny szef Komitetu Bezpieczeństwa Narodowego to skarb, że nic, tylko go w złoto oprawić i szkolnym wycieczkom jako wzór męża opatrznościowego narodu prezentować. Skąd tylko to przykre wrażenie, że Artūras Paulauskas – podsycając fobie i tak już niechętnych muzułmańskim azylantom rodaków – albo nosi burkę na umyśle, albo też buduje sobie kapitał polityczny? Sądzę, że to drugie. Wybory parlamentarne nie za górami i tylko samobójca nie zagłosuje na kogoś, kto tak dobitnie deklaruje gotowość obrony ojczyzny przed nadciągającą saraceńską nawałnicą. Nawet w obliczu faktu, że – jak sam polityk przyznaje – na razie „napływ muzułmanów Litwie nie grozi".

Napływ na pewno nie, ale wśród tych trzystu, których zobowiązaliśmy się przyjąć, garstka na pewno się zdarzy. Założę się jednak, że ubranych w burki kobiet (ani ukrytych pod nimi mężczyzn) jeszcze długo na litewskich ulicach nie spotkamy. Rzecz w tym, że w naszym nieprzesadnie tolerancyjnym wobec innostrańców (nie dalej jak tydzień temu byłam świadkiem chamskiego potraktowania na wileńskim lotnisku starszej pani z Białorusi tylko z tego względu, że nie znała litewskiego) i nienawykłym do egzotycznych strojów kraju ubrana w burkę czy niqab osoba budziłaby tak wielką sensację i nieufność, iż nie byłaby w stanie skrzywdzić nawet bezpańskiego kota, a co dopiero posła Paulauskasa. Toteż knujący (co, nie daj Boże!) przeciwko naszemu bezpieczeństwu narodowemu talibowie-samobójcy już szybciej chowaliby ładunki wybuchowe pod minispódniczkami, blond perukami lub w doczepianych biustach niż pod muzułmańskimi strojami. I nie wątpię, że szef Komitetu Bezpieczeństwa Narodowego doskonale to rozumie, ale jak tu przegapić tak zgrabną okazję pozyskania odrobiny taniej popularności? I nic to, że kosztem podsycania w rodakach strachu i nieufności wobec otaczającego nas świata, przed którym nigdzie nie uciekniemy. Musimy go więc poznawać, oswajać, a też w miarę bezkonfliktowo z nim sąsiadować.

Lucyna Schiller