W okresie 2010-2018 na Litwie wskaźnik zachorowalności wzrósł z 23,6 przypadków na 100 tys. mieszkańców w 2010 r. do 99,2 przypadków w 2014 r. W 2019 r. ten wskaźnik wyniósł 97,9 przypadków.

Coraz więcej osób zapada na szkarlatynę również w innych krajach. Od 2014 r. w Wielkiej Brytanii rokrocznie rejestruje się 15-30 tys. przypadków zachorowań na szkarlatynę, zaś w latach poprzednich – tylko 3-4 tys.

Jak podaje Centrum, na razie nie wiadomo, dlaczego na tę chorobę zapada coraz więcej osób.

Szkarlatyna (płonica) jest ostrą chorobą zakaźną głównie wieku dziecięcego wywołaną przez bakterię – paciorkowca grupy A. Typowe objawy choroby to gorączka, angina i czerwona wysypka.

Zakażenie jest przekazywane na drodze kropelkowej. Wrota zakażenia: błony śluzowe gardła, uszkodzona skóra.

Na szkarlatynę najczęściej chorują dzieci w wieku do 10 lat.

Szkarlatyna u dorosłych występuje rzadziej niż w przypadku dzieci, a jej wstępne objawy bywają często mylone m.in. z objawami grypy lub anginy.

Leczenie szkarlatyny sprowadza się do podania antybiotyków zwalczających paciorkowce (głównie preparatów penicyliny przez 10 dni) i leków objawowych np. obniżających gorączkę, zmniejszających ból gardła. Istotna jest izolacja chorego (tylko przez pierwsze 24 godziny leczenia antybiotykiem).

Ryzyko powikłań przy szkarlatynie jest małe, ale możliwe. Do najczęstszych powikłań należą: zapalenie ucha środkowego, zapalenie węzłów chłonnych, kłębuszkowe zapalenie nerek, zapalenie stawów, gorączka reumatyczna.

Na szkarlatynę nie ma szczepionek.