Józef Klemens Piłsudski był czwartym dzieckiem Józefa i Marii z domu Billewicz. Przyszły Naczelnik Państwa miał jedenaścioro rodzeństwa, spośród których najbardziej znani byli Bronisław – etnograf, odkrywca Ajnów – autochtonicznego ludu Japonii, i Jan, prawnik, w okresie międzywojennym poseł na Sejm, minister skarbu i wiceprezes Banku Polskiego. Na wychowanie Józefa Piłsudskiego wyjątkowy wpływ miała matka. Opiekowała się dziećmi, przekazując im fundamentalne wartości, którymi później kierowały się w życiu. Wpajała im miłość do Polski. To ona zaszczepiła w Ziuku, bo tak nazywano Józefa w domu rodzinnym, przywiązanie do polskiej historii i literatury.

W 1875 roku, po pożarze Zułowa i utracie rodzinnego majątku, rodzina Piłsudskich zamieszkała w Wilnie. Ziuk uczęszczał do I gimnazjum. W 1885 r. rozpoczął studia medyczne w Charkowie. Zaangażował się wtedy w działalność rewolucyjną. Dwa lata później został aresztowany. Został skazany na 5 lat zesłania na Syberię.

Po powrocie z zesłania w 1892 roku Piłsudski zaangażował się w walkę o niepodległość Polski. Zaangażował się w działalność Polskiej Partii Socjalistycznej, w której szybko zajął jedno ze stanowisk kierowniczych. .

Był gorącym zwolennikiem zmiany dotychczasowej działalności PPS. Uważał, że partia powinna tworzyć podległą sobie organizację o charakterze wojskowym, która mogłaby dać albo kierunek powstaniu antyrosyjskiemu, albo wyszkolić kadry dla przyszłej armii polskiej. Zaangażował się zatem w prace powstałej w 1904 roku Organizacji Bojowej PPS.

Piłsudski sformułował ideę walki zbrojnej o niepodległość w czasie, gdy wiarę w jej spełnienie podzielała znikoma część społeczeństwa polskiego. Mimo to konsekwentnie wcielał ją w życie. Zainicjował stworzenie Związku Walki Czynnej i organizacji strzeleckich przed I wojną światową, a po jej wybuchu – Legionów Polskich. Dowodził I Brygadą Legionów i bił się o niepodległość z Rosją. Później rzucił wyzwanie pozostałym państwom zaborczym – Niemcom i Austro-Węgrom, które uwięziły go w twierdzy w Magdeburgu. W listopadzie 1918 roku z woli narodu został Naczelnikiem Państwa – godność tę sprawował do grudnia 1922 roku – i rozpoczął proces budowy państwowości polskiej oraz Wojska Polskiego. Jako Naczelny Wódz poprowadził wojsko do wojny o granicę wschodnią Rzeczypospolitej. Zwycięstwo w tych zmaganiach, których kulminacyjnym momentem było odparcie najazdu bolszewickiego w Bitwie Warszawskiej w sierpniu 1920 roku, zdecydowało o bycie młodego państwa.

Od połowy 1923 roku, rezygnując z udziału w życiu politycznym, oddawał się w głównej mierze pracy pisarskiej i odczytom, budując równocześnie i rozszerzając zaplecze swych zwolenników. W maju 1926 roku przeprowadził zbrojny zamach stanu przejmując władzę w Polsce. Choć oficjalnie piastował jedynie stanowisko Głównego Inspektora Sił Zbrojnych oraz Ministra Spraw Wojskowych, to w rzeczywistości aż do śmierci był faktycznym dyktatorem państwa polskiego.

Józef Piłsudski zmarł 12 maja 1935 roku. Jego serce złożono w grobie jego matki Marii na Cmentarzu na Rossie w Wilnie, a ciało spoczęło w krypcie pod Wieżą Srebrnych Dzwonów na Wawelu.