Antanas Terleckas urodził się 9 lutego 1928 roku we wsi Krivasalis (rejon ignaliński). Będąc uczniem, w 1945 roku, został aresztowany i oskarżony o przynależność do podziemnej organizacji „Żelazny Wilk”. Kilka miesięcy później z braku dowodów został zwolniony.
W 1946 r. przeniósł się do Wilna. Ukończył Wileńskie Technikum Handlowe. Studiował ekonomię na Uniwersytecie Wileńskim.
W latach 1954-1957 pracował jako inspektor kredytowy w litewskim oddziale Banku Państwowego ZSRR, zastępca szefa Zarządu Miasta Wilna.
Był jednym z najaktywniejszych dysydentów w czasach sowieckich – jego wypowiedzi i listy wzywające do zakończenia okupacji Litwy były ogłaszane w rozgłośniach „Radio Wolna Europa”, „Głos Ameryki”, „Radio Watykańskie” i innych rozgłośniach radiowych.
W 1957 roku został aresztowany. Skazany na cztery lata więzienia, odbywał karę w łagrach na Syberii.
W 1973 roku był ponownie aresztowany. Spędził rok w więzieniu na Łukiszkach.
Wspólnie z Juliusem Sasnauskasem, Kęstutisem Jokubynasem i innymi w latach 1976-1977 wydawał podziemne pismo „Laisvės šauklys”, później – pismo „Vytis”.
W 1978 roku z innymi dysydentami założył podziemną organizację „Liga Wolności Litwy”, która dążyła do przywrócenia niepodległości Litwy i poruszania kwestii wolności Litwy na forach międzynarodowych.
W sierpniu 1979 roku Terleckas wraz z kolegami przygotował apel do rządów państw-sygnatariuszy Karty Atlantyckiej oraz do sekretarza generalnego ONZ. W apelu potępiono pakt Ribbentrop-Mołotow i wzywano do uznania prawa do wolności i niepodległości okupowanych krajów bałtyckich.
W październiku 1979 roku znów został aresztowany i skazany na 3 lata łagrów i 5 lat zesłania. Był więziony na Uralu, cztery lata spędził na zesłaniu w rejonie Magadanu. Na Litwę wrócił w 1987 roku. Włączył się w działalność polityczną. Organizował pikiety i wiece, z których największy miał miejsce 23 sierpnia 1987 roku przy pomniku poety Adama Mickiewicza w Wilnie. W 1989 roku zainicjował zbiórkę podpisów pod wnioskiem o wycofaniu armii sowieckiej z Litwy.
Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości aktywnie uczestniczył w życiu politycznym kraju. W 1998 roku odznaczony został Orderem Krzyża Pogoni III stopnia (obecnie Krzyżem Komandorskim Orderu Krzyża Pogoni), w 2000 roku – Medalem Niepodległości, a w 2004 roku – Krzyżem Oficerskim Orderu Witolda Wielkiego.
