Informacje o tym, że Maryja była ofiarowana w świątyni, pochodzą z pism apokryficznych, m.in. z Protoewangelii Jakuba. Czytamy w nich, że rodzicami Maryi był św. Joachim i św. Anna i że stali się jej rodzicami w bardzo późnym wieku. Dlatego przed swoją śmiercią oddali Maryję na wychowanie i naukę do świątyni, gdy Maryja miała zaledwie trzy lata. Pozostała w świątyni aż do osiągnięcia wieku zamążpójścia, czyli dwanaście i pół roku.

O ustanowieniu święta Ofiarowania Maryi zadecydował zapewne również paralelizm świąt Maryi i Jezusa. Skoro obchodzimy uroczyście Poczęcie Jezusa (25 III) i Poczęcie Maryi (8 XII), Narodzenie Jezusa (25 XII) i Narodzenie Maryi (8 IX), Wniebowstąpienie Jezusa i Wniebowzięcie Maryi (15 VIII), to naturalne wydaje się obchodzenie obok święta ofiarowania Chrystusa (2 II) także święta ofiarowania Jego Matki.

Ofiarowanie Maryi obchodzono jako osobne święto najpierw w Jerozolimie, prawdopodobnie już w VI wieku. W 1585 roku papież Sykstus V rozszerzył to święto na cały Kościół katolicki.

Od wieków Maryja była przeznaczona w Bożych planach dla wypełnienia wielkiej zbawczej misji. Do swojej misji Maryja przygotowywała się bardzo pilnie i z całym oddaniem – o czym świadczą chociażby jej własne słowa wypowiedziane do Gabriela: „Oto ja, służebnica Pańska” (Łk 1, 38).

W Kościele katolickim wspomnienie Ofiarowania NMP jest szczególnym świętem sióstr klauzurowych.

Na podst. brewiarz.pl, pl. wikipedia.org.