Według tradycji, wywodzącej się z apokryfów, m.in. z Protoewangelii Jakuba, Maryja będąc małą dziewczynką została przedstawiona w Świątyni jerozolimskiej i przy niej się wychowała jako dziewica aż do osiągnięcia wieku zamążpójścia, czyli dwanaście i pół roku.

O ustanowieniu święta Ofiarowania Maryi zadecydował zapewne również paralelizm świąt Maryi i Jezusa. Skoro obchodzimy uroczyście Poczęcie Jezusa (25 III) i Poczęcie Maryi (8 XII), Narodzenie Jezusa (25 XII) i Narodzenie Maryi (8 IX), Wniebowstąpienie Jezusa i Wniebowzięcie Maryi (15 VIII), to naturalne wydaje się obchodzenie obok święta ofiarowania Chrystusa (2 II) także święta ofiarowania Jego Matki.

W Jerozolimie od III w. czczone jest miejsce narodzin Maryi Panny. Dzisiaj pokazywane jest ono w podziemiach Bazyliki św. Anny w dzielnicy muzułmańskiej.

Dla uczczenia tej tajemnicy obchodzono osobne święto najpierw w Jerozolimie, prawdopodobnie już w VI w., a potem od VIII w. na całym Wschodzie. W 1372 r. wprowadził je w Awinionie papież Grzegorz XI, a w 1585 r. Sykstus V rozszerzył je na cały Kościół.

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny przynosi ważną refleksję teologiczną: Maryja przez całe życie była oddana Bogu – od momentu, w którym została niepokalanie poczęta, poprzez swe narodziny, a potem ofiarowanie w świątyni. Od wieków Maryja była przeznaczona w Bożych planach dla wypełnienia wielkiej zbawczej misji. Do swojej misji Maryja przygotowywała się bardzo pilnie i z całym oddaniem – o czym świadczą chociażby jej własne słowa wypowiedziane do Gabriela: „Oto ja, służebnica Pańska” (Łk 1, 38).

W Kościele katolickim wspomnienie Ofiarowania NMP jest szczególnym świętem sióstr klauzurowych.

Na podst. brewiarz.pl, pl. wikipedia.org.