Urodziła się jako trzecie dziecko w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich we wsi Głogowiec. W akcie chrztu świętego zapisano, że przyszła na świat o ósmej rano, a tego roku był to piątek. Mama Siostry Faustyny – Marianna z domu Babel – wspominała, że uświęciła jej łono, bo wcześniejsze porody o mało nie przypłaciła życiem, a kolejne dzieci rodziły się bez problemów. O Helence mówiła: „Błogosławione dziecko, najukochańsza córka”. Natomiast Siostra Faustyna nieustannie dziękowała Bogu za swoich rodziców, ludzi bogobojnych, prawych i pracowitych, którzy wychowywali swoje dzieci w duchu wiary i miłości Boga i ludzi. Dzisiaj dom narodzin Apostołki Miłosierdzia Bożego należy do Sanktuarium jej urodzin i chrztu, a opiekują się nim siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia z klasztoru w Świnicach Warckich. Do miejsca jej narodzin przybywają pielgrzymi nie tylko z Polski, ale także innych krajów świata, wędrując szlakiem jej życia.

***

Helena Kowalska – przyszła święta Faustyna – urodziła się 25 sierpnia 1905 r. w Głogowcu koło Łodzi. Już jako nastolatka bardzo pragnęła życia zakonnego. O swoich zamiarach powiedziała rodzicom dopiero w 1922 r., ale ojciec nie wyraził zgody, motywując odmowę brakiem pieniędzy na wyprawę wymaganą w klasztorach.

Dwa lata później, kiedy Helena z koleżankami uczestniczyła w zabawie w parku koło łódzkiej katedry, Pan Jezus przemówił do niej i polecił niezwłocznie pojechać do Warszawy i wstąpić do klasztoru. Helena postanowiła nie wracać do domu i pierwszym pociągiem przyjechała do Warszawy. Tu zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Musiała jednak jeszcze rok przepracować w Warszawie, aby odłożyć pieniądze na skromną wyprawę. 1 sierpnia 1925 r. została przyjęta do Zgromadzenia. 30 kwietnia 1928 r. złożyła pierwsze śluby zakonne. Pracowała w różnych domach zakonnych, m.in. w Krakowie, Płocku i Wilnie, pełniąc rozmaite obowiązki. Jej bogate życie wewnętrzne wspierane było poprzez wizje i objawienia.

22 lutego 1931 r. po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego. Otrzymała wtedy polecenie namalowania takiego obrazu, jak ukazana jej postać Zbawiciela, oraz publicznego wystawienia go w kościele. Mimo znacznego pogorszenia stanu zdrowia pozwolono jej na złożenie profesji wieczystej 30 kwietnia 1933 r. Później została skierowana do domu zakonnego w Wilnie. W czasie pobytu w Wilnie, 2 stycznia 1934, wraz z przełożoną m. Ireną Krzyżanowską odwiedziła malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, który namalował obraz Miłosierdzia Bożego (Jezusa Miłosiernego) sugerując się wskazówkami. Według relacji świętej, wizerunek nie oddawał piękna postaci widzianej w wizjach.

Dzięki usilnym staraniom ks. Michała Sopoćko, kierownika duchowego siostry Faustyny, obraz został wystawiony po raz pierwszy w czasie triduum poprzedzającego uroczystość zakończenia Jubileuszu Odkupienia świata w dniach 26-28 kwietnia 1935 r. Został umieszczony wysoko w oknie Ostrej Bramy w Wilnie.

Chrystus uczynił siostrę Faustynę odpowiedzialną za szerzenie kultu Jego Miłosierdzia. Polecił pisanie Dzienniczka poświęconego tej sprawie, odmawianie nowenny, koronki i innych modlitw do Bożego Miłosierdzia. Codziennie o godzinie 15.00 Faustyna czciła Jego konanie na krzyżu. Dzienniczek pisany był w Wilnie i Krakowie w latach 1934-1938 na polecenie Jezusa, ze względu na nakaz spowiedników: ks. Michała Sopoćki i o. Józefa Andrasza SJ oraz za pozwoleniem przełożonych Zgromadzenia. Przepowiedziała także, że szerzona przez nią forma kultu Miłosierdzia Bożego będzie zabroniona przez władze kościelne. Dzięki s. Faustynie odnowiony i pogłębiony został kult Miłosierdzia Bożego. To od niej pochodzi pięć form jego czci: obraz Jezusa Miłosiernego („Jezu, ufam Tobie”), koronka do Miłosierdzia Bożego, Godzina Miłosierdzia (godzina 15, w której Jezus umarł na krzyżu), litania oraz święto Miłosierdzia Bożego w II Niedzielę Wielkanocną.

S. Faustyn zmarła w wieku 33 lat – 5 października 1938 r. Jej ciało pochowano na cmentarzu zakonnym w Krakowie-Łagiewnikach.

S. Faustyna została beatyfikowana 18 kwietnia 1993 r., a ogłoszona świętą 30 kwietnia 2000 r. Uroczystość kanonizacji przypadła w II Niedzielę Wielkanocną, którą św. Jan Paweł II ustanowił wtedy świętem Miłosierdzia Bożego.

Relikwie św. siostry Faustyny znajdują się w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie mieści się sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Relikwie Świętej znajdują się również w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Wilnie.

W domu na Antokolu, w którym św. Faustyna mieszkała podczas swoich pobytów w Wilnie (w roku 1929 i w latach 1933-1936), obecnie znajduje się muzeum, poświęcone świętej. Dzisiaj, w dniu wspomnienia Świętej, o godz. 17.30 będzie tu wyświetlony film „Faustyna” (1994 r.) w reżyserii Jerzego Łukasiewicza.

Św. Faustyna jest patronką szkoły podstawowowej w Rzeszy w rejonie wileńskim.

W 2020 roku papież Franciszek rozszerzył wspomnienie św. Faustyny na cały Kościół. Decyzja ta została podyktowana licznymi prośbami, które napływały w tej sprawie do Watykanu ze strony pasterzy, osób konsekrowanych i stowarzyszeń wiernych świeckich, a także szerzeniem się duchowości św. Faustyny w różnych regionach świata. Jej postać zachęca do wzywania Bożego miłosierdzia i dawania o nim wiarygodnego świadectwa w swoim życiu.

na podst. brewiarz.pl, inf. własna, wikipedia.pl