Aniela Merici urodziła się 21 marca 1474 r. w Desenzano w północnych Włoszech. Wcześnie zaczęła wieść życie wypełnione modlitwą i pokutą. Sprzyjała temu religijna atmosfera domu. Miała zaledwie 15 lat, kiedy straciła najpierw ukochaną siostrę, a niedługo potem matkę i ojca. Sierotę przyjął do siebie wuj z Salo. Aniela zajmowała się jego gospodarstwem. Wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Po śmierci wuja powróciła do rodzinnego Desenzano. Należała do ruchu Del Divino Amore, z którego członkiniami rozpoczęła prace charytatywne – odwiedzała szpitale, fundowała przytułki dla sierot oraz szkoły dla ubogiej młodzieży.

W 1524 roku Aniela udała się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Przebywając na Krecie prawie utraciła wzrok. W jubileuszowym roku 1525 wybrała się do Rzymu, by uzyskać odpust. Wkrótce jednak musiała opuścić Brescię, ze względu najazdu wojsk cesarza Karola V. Przebywała w Varallo i Mediolanie, kontaktując się tam ze swoim duchowym synem, księciem Franciszkiem Sforzą. Po ustaniu zawieruchy, powróciła do Brescii by kontynuować działalność charytatywną i wychowawczą. W wieku 60 lat założyła zgromadzenie sióstr urszulanek, które poświęciły się przede wszystkim wychowaniu młodych dziewcząt, przyszłych matek. W 1537 roku po formalnych wyborach została wybrana pierwszą przełożoną towarzystwa. Podjęła pracę wychowawczą, uważając, „iż nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie”.

Aniela stworzyła nowy model apostołowania w Kościele. Pod duchowym wpływem Anieli pozostawała poważna część elity ówczesnych Włoch. Nazywano ją powszechnie „Matką”.

Zmarła 27 stycznia 1540 roku. Pochowano ją w kościele św. Afry. W chwili jej śmierci zgromadzenie, które założyła, liczyło 150 członkiń. Papież Paweł V zatwierdził regułę zgromadzenia w roku 1544.

Beatyfikacji Anieli Merici dokonał papież Klemens XII w 1768 roku, a jej kanonizacji w 1807 roku – Pius VII.