Anno Sjoerd Brandsma wstąpił do zakonu karmelitów i przyjął imię Tytus. Po święceniach kapłańskich łączył pracę duchową i naukową oraz publicystyczną. Był jednym z twórców i pierwszym rektorem Uniwersytetu Katolickiego w Nijmegen, a także aktywnym dziennikarzem.
Jako jeden z pierwszych bezkompromisowo sprzeciwiał się hitleryzmowi. Ostrzegał przed zagrożeniami narodowego socjalizmu, nazywając go „pogańską ideologią” oraz „czarną zarazą”. Ostro potępiał prześladowanie chrześcijan oraz Żydów.
W styczniu 1942 r. został aresztowany w klasztorze w Nijmegen, ponieważ reżim uważał go za „niebezpiecznego wroga sprawy narodowo-socjalistycznej”. Był przetrzymywany w różnych więzieniach, ostatnim z nich był obóz koncentracyjny w Dachau, gdzie po długich cierpieniach został zamordowany śmiertelnym zastrzykiem 26 lipca 1942 r.
O. Brandsmę wyniósł na ołtarze w 1985 r. papież Jan Paweł II. Jego rodzimy zakon karmelitów czci go jako wzór prawdziwej miłości bliźniego oraz miłości nieprzyjaciół. W 2003 r. w Bolsward w Holandii otwarto poświęcone mu muzeum, w rok później jego wezwanie nadano kościołowi w Nijmegen.
Tytus Brandsma jest też pierwszym beatyfikowanym dziennikarzem. Od 1992 r. Międzynarodowa Katolicka Unia Prasy (Union Catholique Internationale de la Presse – UCIP) przyznaje co trzy lata Nagrodę Mediów im. Tytusa Brandsmy.
Cudem przypisywanym jego wstawiennictwu jest niewytłumaczalne uzdrowienie karmelity z czerniaka przerzutowego w węzłach chłonnych w 2004 r. w Palm Beach (USA).
Anna-Maria Rivier urodziła się w bardzo religijnej rodzinie. Kiedy miała ponad rok, na skutek upadku złamała biodro i nie mogła chodzić. 8 września 1774 r. podczas modlitwy nagle odzyskała zdrowie i zaczęła chodzić. W wieku 17 lat chciała wstąpić do klasztoru, ale nie została przyjęta ze względu na stan zdrowia. Kiedy wybuchła rewolucja francuska i wszelkie działania religijne były podejrzane, Maria Rivier potajemnie organizowała niedzielne zgromadzenia wiernych. W 1794 r. zamieszkała w wiosce Thueyts, a wkrótce dołączyły do niej cztery młode kobiety. W czasie, gdy były zamykane wszystkie klasztory, Maria Rivier otworzyła swój. 21 listopada 1796 r., w święto Ofiarowania Maryi w Świątyni, Maria i jej cztery towarzyszki poświęciły się Bogu.
Dla Marii Rivier i jej współsióstr najważniejsze było chrześcijańskie wychowanie młodzieży, chociaż obejmowały nim również dorosłych i ubogich. W 1814 roku otworzyła swój pierwszy sierociniec. Obdarzona charyzmatycznym darem wymowy przemawiała z jasnością, energią i delikatnością, która poruszała każde serce. Kiedy umierała 3 lutego 1838 r., istniało 141 domów jej zgromadzenia i przyjęła ponad 350 sióstr. Została beatyfikowana w Rzymie przez św. Jana Pawła II, 23 maja 1982 r. Zostanie kanonizowana po cudzie przypisywanym jej wstawiennictwu, a mianowicie uzdrowieniu dziecka urodzonego w „przedłużającym się braku czynności serca, układu oddechowego i neurologicznego”, niewyjaśnionym uzdrowieniu, które miało miejsce w Kenii, w 2013 r.
Ponadto 15 maja będą kanonizowani:
Maria Franciszka od Jezusa – Anna Maria Rubatto (1844-1904) z Włoch, założycielka Sióstr Tercjarek Kapucynek z Loano;
Łazarz Devasahayam Pillai (1712-1752), męczennik z Indii;
Cezary de Bus (1544-1607) z Francji, założyciel zgromadzenia Ojców Doktryny Chrześcijańskiej;
Alojzy Maria Palazzolo (1827-1886) z Włoch, założyciel Instytutu Sióstr Ubogich, zwanego Instytutem Palazzolo;
Justyn Maria Russolillo (1891-1955) z Włoch, założyciel Stowarzyszenia Bożych Powołań i Zgromadzenia Sióstr Bożych Powołań;
Karol de Foucauld (1858-1916) z Francji, eremita na Saharze w Algierii;
Maria Dominika Mantovani (1862-1934) z Włoch, współzałożycielka i pierwsza przełożona generalna Instytutu Małych Sióstr Świętej Rodziny.
Na podst. niedziela.pl/KAI/Watykan
