W Piśmie Świętym nie ma tekstu, który by wprost mówił o królewskim tytule Najświętszej Maryi Panny.
Są jednak teksty pośrednie, z których można wyczytać tej godności Matki Bożej, np. w raju pojawia się zapowiedź Niewiasty, która skruszy głowę węża (Rdz 3, 15), a Apokalipsa św. Jana opisuje Maryję: „Potem ukazał się znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod Jej stopami, a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1).
Ikonografia chrześcijańska od lat najdawniejszych przedstawia Maryję na tronie, z nimbem, w którym przedstawiano tylko cesarzy. Spotykamy taki sposób przedstawiania Najświętszej Maryi Panny już od III w. w katakumbach.
Od VIII w. historia Kościoła notuje zwyczaj koronowania obrazów i figur Matki Bożej, zwłaszcza słynących szczególnymi łaskami. Od XVII w. zwyczaj ten został urzędowo zastrzeżony Stolicy Apostolskiej.
Pierwszym obrazem, który doczekał się zaszczytu papieskiej koronacji, był obraz Matki Bożej w zakrystii bazyliki św. Piotra w Rzymie (1631). W Polsce tego zaszczytu dostąpił jako pierwszy obraz Matki Bożej Łaskawej w Warszawie (1651), a następnie obraz Matki Bożej Częstochowskiej w roku 1717. Na Litwie jako pierwszy został koronowany obraz Matki Bożej Trockiej (1718).
Do kalendarza liturgicznego wspomnienie Maryi Królowej wprowadził dopiero papież Pius XII encykliką Ad caeli Reginam (Do Królowej niebios), wydaną 11 października 1954 r., w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi.
Początkowo wspomnienie Maryi Królowej obchodzone było w dniu 31 maja, ale w wyniku posoborowej reformy kalendarza liturgicznego przesunięto je na oktawę uroczystości Wniebowzięcia Maryi – 22 sierpnia.
