Matka Elżbieta Czacka (właściwie Róża Maria Czacka) urodziła się 22 października 1876 roku w Białej Cerkwi, na terenie dzisiejszej Ukrainy. W wieku 22 lat straciła wzrok. Potraktowała to jako wezwanie do zajęcia się niewidomymi. Poznała nowoczesne metody pracy z niewidomymi. W 1910 r. założyła w Warszawie pierwszy dom dla niewidomych dziewcząt, z którego wyrosło Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi. Dostosowała alfabet Braille’a do wymogów języka polskiego.

W 1918 r. utworzyła nowe zgromadzenie zakonne Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, którego charyzmatem jest służba niewidomym i wynagradzanie za duchową ślepotę świata. W 1922 r. rozpoczęła budowę zakładu w Laskach pod Warszawą, który dawał wykształcenie niewidomym, przygotowując ich do samodzielnego życia.

Została ciężko ranna podczas bombardowań Warszawy w kampanii wrześniowej. Później, w roku 1944, zadecydowała o „przystąpieniu” zgromadzenia do powstania warszawskiego. Zorganizowano wtedy w Laskach szpitale polowe dla rannych powstańców, przechowywano i dostarczano broń i prowiant oraz przekazywano informacje.

W 1950 roku, wskutek pogarszającego się stanu zdrowia, przekazała kierownictwo swojej następczyni, siostrze Benedykcie. Zmarła w opinii świętości. Pochowana została w Laskach. 

Z inicjatywy Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, przekonanych o świątobliwości jej życia poczyniono starania w celu wyniesienia jej na ołtarze. W grudniu 1987 kard. Józef Glemp rozpoczął jej proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, po czym w 1988 roku Stolica Apostolska wydała zgodę tzw. Nihil obstat na rozpoczęcie tego procesu. Odtąd przysługiwał jej tytuł Służebnicy Bożej, a od 2017 roku – tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.

Na podst. vaticannews.va, pl.wikipedia.org