Pierwsza, uroczysta sesja tego procesu odbędzie się 9 listopada w kaplicy Domu Arcybiskupów Warszawskich.

Zostanie wówczas zaprzysiężony Trybunał powołany do przeprowadzenia procesu s. Wandy Boniszewskiej (1907-2003), a postulatorem w tej sprawie, na etapie diecezjalnym, będzie ks. dr Michał Siennicki SAC.

Metropolita warszawski zwraca się z prośbą do wszystkich, którzy posiadają jakiekolwiek dokumenty, pisma lub wiadomości dotyczące s. Wandy Boniszewskiej, aby zechcieli je przekazać do postulatora. Można się z nim kontaktować pod adresem Wyższego Seminarium Duchownego Księży Pallotynów (ul. Kilińskiego 20, 05-850 Ożarów Mazowiecki).

W wydanym dziś edykcie, który jest dokumentem o charakterze obwieszczającym decyzję biskupa miejsca, kard. Nycz przedstawia postać Służebnicy Bożej, opisuje chronologię dotychczas podjętych prac i procedur wymaganych przez prawo kanoniczne, aby rozpocząć jej proces beatyfikacyjny. Informuje o jego rozpoczęciu oraz dacie i miejscu pierwszej, uroczystej sesji Trybunału.

Siostra Wanda Boniszewska ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów zmarła w opinii świętości 2 marca 2003 roku w wieku 96 lat w Konstancinie-Jeziornie, po 76 latach życia zakonnego. W 2016 r. ukazał się w formie książkowej jej „Dziennik duchowy”, obejmujący zeszyty z lat 1921-1980, które zawierały jej notatki pisane na polecenie spowiednika.

Szczególnym rysem duchowości s. Wandy Boniszewskiej było podejmowanie cierpień wynagradzających, najczęściej ofiarowywanych za kapłanów. Zdaniem teologów, jawi się ona jako godna naśladowania „apostołka pokuty wynagradzającej”, a swoją postawą uczy niezwykłej wartości życia mistycznego i duchowości pasyjnej.

Proces beatyfikacyjny mistyczki i stygmatyczki rozpocznie się 17 lat po jej śmierci. Zainicjowały go jej współsiostry ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów.

***

Wanda Boniszewska (ur. 2 czerwca 1907 w Nowej Kamionce koło Nowogródka. 6 stycznia 1925 wstąpiła do bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr od Aniołów w Wilnie. Śluby wieczyste złożyła 2 sierpnia 1933 w Kalwarii. Od wiosny 1933 przebywała w domu zakonnym w Pryciunach pod Wilnem. Spowiednikami mistyczki byli ks. Tadeusz Makarewicz i ks. Czesław Barwicki.

W 1934, w Wielki Czwartek została obdarzona stygmatami. Miała niegojące się rany na rękach, stopach, głowie, prawym boku i tułowiu oraz rany po biczowaniu. Rany te pojawiały się nieregularnie. Ukazywały się głównie w czwartki po południu, w piątki, a przede wszystkim w wielkim poście i w Wielkim Tygodniu. Według relacji świadków, miała dar proroctwa, inedii oraz uzdrawiania. Doznawała ataków sił nadprzyrodzonych. Jej duchowym kierownikiem był arcybiskup Romuald Jałbrzykowski.

W 1944 trafiła do przytułku dla nieuleczalnie chorych. Została oskarżona, wraz z księdzem Antonim Ząbkiem oraz innymi siostrami, o przynależność do nielegalnego tajnego zakonu i ukrywanie agenta Watykanu. Aresztowano ją 11 kwietnia 1950. Została osadzona w gmachu przy ulicy Ofiarnej w Wilnie. W czasie śledztwa przebywała najczęściej w szpitalu więziennym na Łukiszkach. 19 września 1950, wyrokiem sądu sowieckiego, została skazana na 10 lat więzienia. Wyrok odbywała w Wierchnie Uralsku. 26 sierpnia 1956 została uwolniona i trafiła do punktu repatriacyjnego w Bykowie pod Moskwą. W 1958, po repatriacji, skierowano ją do szpitala psychiatrycznego. W Polsce mieszkała w następujących domach swojego zgromadzenia: Chylice, Białystok, Lutkówka koło Warszawy, Częstochowa, Konstancin. Zmarła 2 marca 2003 w Chylicach, dzielnicy Konstancina-Jeziorny.

O życiu mistyczki opowiada spektakl telewizyjny Sceny Faktu Stygmatyczka z 2008 w reż. Wojciecha Nowaka.

Na podst. „Nasz Dziennik”, AB, KAI, wikipedia.pl